Öncelikle herkese selamlar. Bu benim yazmış olacağım ilk inceleme olacak ve bunun için ne kadar tedirgin olsam bile incelemeyi yapacağım kitap beni her şekilde rahatlatıyor. Bitmesin diye çırpındığım ve okumadığım zamanlarda aklımın takılı kaldığı, düşünmeden edemediğim kitabın sonuna gelmiş bulunmakta ve incelemesini yazmaktayım.
Kitabın her sayfasını çevirdiğimde hissettiğim şey başka dünyalara evriliyormuş hissiydi, her sayfa başka bir kapıyı açıyordu ve her sayfa hayatın beklenmedik gerçeklerle, ertelenemeyecek olduğunu göstermesiyle ve bunu hayatın her an yaşatabileceğini, hiç acımasının olmadığını gösteriyordu. Bu yaşananlar ise tek kişinin hayata karşı göğsünü gerebileceği gücü zorlamasıyla daha çok tehlikeye giriyordu. Nerede olursak olalım, kalabalığın en zirve yaşandığı yer olsa dahi hissettiğimiz ve bize her şeyden yakın olan o 'yalnızlık' kendini hep belli ediyordu kitap da ve herkesin de hayatında en az bir kere tattığı o duygunun her an kalıcı olmasıyla karakterimizin ruhunu derinlemesine bize kanıtlıyordu. Karakterimiz Can'ın attığı her adım yalnızlık diye hissediliyordu. İnsanın hayatı boyunca uyduğu düzenden veya uymak zorunda bırakıldığı bu düzenden şaşması Can'ın tam da yaşadıklarına karşılık geliyordu. Yalnızlığına bu kadar bağlı olan birisi için hayatındaki en ufak değişikliklerin ilerleyen zamanlarda hayatını tam anlamıyla değiştireceğini öngöremiyordu. O anlık ufak gelen fakat sonrasında çığ gibi büyüyen bu değişiklik onu hayatın başka yüzleriyle tanışmasına olanak sağlıyor, bu durum her ne kadar memnun kalınacak bir şey olmasa bile Can'ın hayatına bambaşka bir değişiklik katıyordu. Kitap da yoğun olarak duyduğum heyecan sonlara doğru iyice arttı. Olaylar karşısında yaşanan birçok durum söz konusuydu. Zincirleme olarak devam eden bu yaşanılanlar birçok şeye sebebiyet vermişti. Hiçbir şekilde hiçbir yere kendini ait hissedemeyen Can'ımız aslında o kadar gerçekçi bir şekilde bu duyguyu hissettiriyor ki, o aitsizliğe karşı ortak bir his oluşuyor.
"Bir insanın nefes alması yaşadığı anlamına gelmiyor..."
Kitabın içinde varoluşsal sancının tattırdığı duygular, kabuğuna çekilmiş birinin yaşamsal acıları ve bunun giderek büyümesine şahit olduğumuz ve bunu karakterimizin gözünden baktığımızda hiçbir ifadeye sığamayışının zorluğunu son bölümlerde daha fazla yaşıyoruz. Okuyan herkesin kendinden bir parça bulacağına fazlasıyla eminim. Kimileri birçok parça bulacak, kendi yarasını sarmak için başkasının yarasına şahitlik edecek. Bir nebze insanın rahatlayacağı ortak acıların olması kitabın son sayfasına kadar devam ediyor. İnsan bu yalnızlığın içinde yalnız olmadığının farkına varıyor.
"Yürümekten çok düşünmekten yorulmuştu."
Bu kurulu düzene hiç kimseye sorulmadan uyulması gerektiğini ve insanın özgürlüğünü kısıtlayan bu düzene karşı duruşunu bozmamasını tembihleyen bir toplum karşısındaki çığlıklar insanın en büyük suskunluğu oldu. Hiç kimsenin yüzüne gülmediği bu hayatta tutunacak dal arayışının içinde gezindiğimiz bu kitap da belki birçok cümle size güç katacak, benliğinize işleyecek. Daima tutunacak bir şeylerin olduğunu, bu ister hayalleriniz isterse değer verdiğiniz insanlar olsun hiç fark etmezdi fakat insanın dönüp dolaşacağı ve yine aynı yere geleceği bir tek tutunduğu hayalleri kalıyordu. Hayat tutunmak için bizlere umutlu gelse de, o şeyden bizi koparmak için de fazlasıyla azimliydi. Kayıpların olmadan verilmesi gereken bu sevgi insanın en değerli hazinesi olmalıydı. Hayatın geçiciliği ve anlık oluşuyla bizi daha çok bağlamalı, bize sevgi aşılamalıydı. Kıymet bilmenin önemini, geç kalınmanın ve anlık kararlılığın verdiği pişmanlığı ve her daim tutunacak dalın olduğunu bize her sayfasında anlatan bu kitap size umut dolu bir bulut olacak. Bu bulutu asla gökyüzünüzden eksik etmeyin. Fazlasıyla tavsiye edeceğim bir kitap, pişmanlığınız geç kalmak olmasın. Okuyun, okutturun. Kitapla ve sevgiyle kalın. Teşekkür ederim.
"Sevgi en iyi ilaçtır."
