Benim okurluğum biraz hercaidir. Bir kitabın yarısında başkasına başlarım, hikâyenin ortasında incelemeye geçerim, biraz okur oradan şiire dönerim. Binbir Gece Masalları gibi iç içe ilerler okumalarım, zihnimde bambaşka bir bütünlük oluşturur. Bu alışkanlığım savruktur biraz, ancak karşılaştığım her kitabın bana doğru bir yolculuğu olduğuna ve tam zamanında karşıma çıktığına inanıyorum. Başka bir eserde ona atfedilen bir cümle, yapılan bir alıntı, gördüğüm kapak resmi bile boşuna kendini göstermemiştir. Bana ulaştığında hemen, acilen, az ya da çok okunmalıdır, yoksa o “tam zamanı” kaçırmış oluruz, zihnimden düşer, kitaplığın bir yerlerinde sıra beklerken kaybolur. Okunmamışlığı ise orada burada, konuşurken, yazarken, insanın gözünün ferinde bile kendini belli eder. “Quo Vadis Şiir?” kitabı da kim bilir ne zorlu yollardan geçerek bana geldi. Şiir eleştirisi pek basılmayan bir türken, üstelik ben bu türü okumayı hiç akıl etmemişken “nereye gidiyorsun” diye soran ismiyle beni durdurup gündemimde kendine yer açtı. Böyle olunca hemen biraz karıştırayım dedim, kısa zamanda tamamını okudum, ancak farklı zamanlarda farklı bölümlere odaklanarak, inceleyerek, üzerine düşünerek okumak daha doğrudur elbette. Zamana yayılacak, tekrar tekrar dönüp bakılacak bir kitap bu. Şiirin tür olarak yolculuğu, habitatı olan insanın ve toplumun değişmesiyle yaşadığı sorunlar, politik rüzgarların etkileriyle inişler, çıkışlar, çıkmazlar, aşma çabaları şairlerin dizeleri ve savunmaları üzerinden anlatılıyor. Kitapta umutlar, hayal kırıklıkları, takdirler ve yüreklendirmeler var. Şiirde anlamın nasıl yaratıldığını gösteren pek çok dize içeriyor, bu açıdan iki satırı alt alta getirip şiir yazma çabasında olan herkes için “Quo Vadis Şiir?” mutlaka okuması ve el altında tutulması gereken bir kaynak. Benim gibi sadece okumaktan zevk alanlar için de şiirin başka türlü olan dilini daha iyi anlama fırsatı sunuyor. Eleştiri türünün soğuk yüzlü, üstten bakışlı olduğu önyargımdan olsa gerek, okurken şaşırdım, sıcacık bir sohbet gibi ilerleyen tarzını görünce kendimi yazarın masasına oturmuş, örnek verdiği kitapları açıp gösterdiği dizelere bakıyor gibi hissettim. Şiir eleştirisinin heyecan verici olması bana yeni bir dünyanın kapılarını açmış oldu, yazarı Kemal Gündüzalp’in rahat okunan, anlaşılır ve içten kalemine sağlık. Şiirin yaşayan, nefes alan, narin ama güçlü bir varlık olduğunu duyumsatan “Quo Vadis Şiir?”, belli ki uzun yoldan geldin, ne iyi oldu karşıma çıktın... Tavsiyemdir, gitmesin, sımsıkı sarılın!

Quo Vadis Şiir?Kemal Gündüzalp · Alkali Kitap · 06 okunma

·

45 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Persa Pikola