Muhteşem bir başyapıt!
“Bana psikolog diyorlar. Hayır ben realist’im. İnsan ruhunun derinliklerini portreliyorum.”
Orhan pamuk, bin yılın kitabı demiş bu eser için.
Stefan Zweig, Dostoyevski ve bu eser için psikologların psikoloğudur demiştir.
Peki psikanalizin kurucusu Sigmund Freud ne diyor; Dostoyevsk, psikolojinin ve psikanalizin kutsal metnidir.
Nietzch diyor ki; benim kendisinden bir şey öğrendiğim tek psikolog Dostoyevskidir.
Karamazov Kardeşler Tolstoy’un evini terk ettiğinde yanına aldığı kitaptır.
Nerden nasıl başlayacağımı bilmeyerek yazıyorum1025 sayfalık bu dev eseri okuyup kitaplığa koyayım bitti diyemedim son sayfayı okuyup kapağı kapatınca bi süre bakıştık gerçi Dosto’nun hangi eserini bitirsem böyle oluyorum. Okuyanlar bilir Dostoyevski dünya tarihinde gelmiş geçmiş insan ruhuna en çok dokunan yazarlardan bir tanesidir. Normalde insanların birbirlerine söyleyemeyeceği şeyleri karakterlere söyleten en baba yazardır, gerçekliği bizim ruhumuza tokat gibi çarpıyor! Karamazovu bitirdikten sonra vay beee ben ne okudum aman Allahım dedim. Felsefe, psikoloji, varoluş, iyilik, kötülük, sevgi, aşk, nefret herşeyi dibine kadar yazmış. Dostoyevskinin kendi yaşamıyla ilgili çok şey barındıran bu romanı, aile dramı olarak nitelendirilebilir. İnsanoğlunun en karanlık yönlerini, iç çatışması, iç hesaplaşması, bedeni, aklı ve ruhu temsil eden karakterleri kitaba müthiş monte ederek mükemmel bir başyapıt sunmuş bizlere. Şu ana kadar okuduğum Dostoyevski kitapları arasında kendisinden en çok bahsettiği bu eser olduğunu söyleyebilirim, kitaptaki baba karakteri Dostoyevskinin gerçek hayattaki babası olduğu tahmin edilmektedir,bunlardan belki en kişiseli, yazarın romanı yazmaya daha yeni başladığı 1878 yılında üç yaşındaki oğlu alyoşa'nın ölümü, bu olay romanda etkisini gösteriyor. romanın yazarca net bir şekilde belirlenmiş ve bütün iyi özellikleri barındıran kahramanının adında, romanın altkonularından biri olan iluşya'nın anlatımındaki aşırı duygusallıkta buna dahil. Özellikle ilgimi çeken bölümler, engizisyoncu ve İvanın şeytanla olan konuşması etkileyiciydi. Eserin içerisinde muazzam aforizmalar mevcut kitabı baştan aşağı karaladım diyebilirim, bir çok tezler diğer başka bir aforizmalarla çürütüldü. Büyük Engizisyoncu hikâyesinin antitezini sonraki bölümde ölüm döşeğindeki Staretz Zosima verir. Dostoyevski kitabı, akıl ve inanç arasındaki mücadeleyi Alyoşa aracılığı ile sonlandırdı. Bu, bambaşka, son derece şahsi, başkalarını hiç ilgilendirmeyen ve Alyoşa’ya etrafta her şeyi unutturabilen iç kapanıklığıydı. Yoksa Alyoşa insanları severdi, bütün ömrünce onlara tam bir inançla bağlanmıştı. Gene de hiç kimse delikanlıya budala ve saf biri gözüyle bakmamıştı. Halinde, insanların yargıcı olmak istemediğini, hüküm verme işini üstlenmek istemeyeceğini ve hiçbir şeyi kınamayacağını belirten bir ifade vardı. Sanki her hareketi hoş karşılayıp, ayıplamıyor gibi görünüyor, gene de çoğu zaman acı acı üzülmekten kendini alamıyordu. Bu eseri okumadan önce Dostonun diğer eserlerini okumanızı tavsiye ederim özellikle “Budala” ve “suç ve ceza” mutlaka okumuş olun. Raskolnikov’un da Mişkin’in de Karamazov’ların da yazgıları, trajedileri bütün insanlığa özgüdür. İnsanın evrenselliği denen gerçeklik burada yatmaktadır. Bu muhteşem yazar, bu gerçekliğin peşine düşen, yazdığı bu yapıtta kendi yazgımızı ve trajedimizi görmemizi sağlar! Dostoyevskiciğim haklı aslında hepimiz birer Kramazovuz!
Eser muhteşem, bu muhteşem eseri okuma süresi boyunca bana eşlik ederek renk katan benim çok kıymetlim canım selinay’ım daha çok birlikte okuyacağımız kitaplarımız olsun 
Selinay
Ah, bir de cehennemin kaçınılmaz gerçeğini olduğu gibi bildikleri halde kibirli, haşin davranmakta ayak direyenler var; aralarında kendilerini tamamen şeytana, gururun penceresine kaptırmış pek korkunçlarına da rastlanıyor. Onlar cehenneme doymak bilmeyen, gönüllü çilekeşlerdir.
··
291 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.