savaşın keskin gerçekliği çarpıcı bir şekilde betimlenmiş olup savaşın değinilmeyen bir çok yönlerine orda cephede mücadele etmiş insanların yaşadığı sadece fiziksel değil aynı zamanda psikolojik zararlara da değinmiş ve savaş olgusunun aslında ne kadar zarar verici olduğuna değinmiş.Betimlemeleriyle beni çok umutsuzluğa sıkıntıya sürükledi bunun sebebi genelde savaş alanında kahramanlık okuduğumuz kitaplarından ötürü,savaş psikolojisi iki yönlü ele alınmı sabaş ve savaştan sonra tabi savaştan sonraki yaşananlar benim fikrimce daha ağır bi savaştı beni daha da dipe sürükleyen ölüden ölüye mektup kısmıydı o betimlemeler yani denilecek söz yok… Zaten bana göre Andreyev yazma amacını da başarıyla gerçekleştirmiş durumda okurken kabusun içerisindeymiş gibisiniz ve uyanıp bir şekilde gerçek olmamasın diliyorsunuz. Ve benim için en etkileyici ve üstüne düşündüğüm cümle ise “KALEMİN KURU DEĞİL YAŞAYAN İNSANLARIN KANIYLA ISLANMIŞ “ burdaki metafor anlatmak istedikleri belki bende çok daha fazla şey uyandırmış düşünmeye sürüklemiş de olabilir ama kesinlikle düzgün bir psikolojiyle okunmalı…
