Kim uysal bir çocukluk yaşamış ki, herkesi çocukluğuna götüren Zeze. Ben galiba senden daha çok yaramazlık bir çocukluk yaşadım ve senden daha da çok dayak yemişim. Yaramazlıklarım yüzünden babam beni çok döverdi. İnsan bazen kötülük yapıyım derken, iyilik yaptığının farkında olmuyor, bazen de iyilik yapıyım derken, kötülük yaptığın farkında olmuyor. Bizim doğup büyüdüğümüz coğrafyadaki evlerin üstü toprak damlı evlerdi. Kışın yağan yağmur, kar bizim için romantik bir hava yaratmıyordu, tam tersi ızdırap oluyordu. Yağmur, kar yağdığı zaman, damın üstüne iyi bakmamız gerekti. Sonra damın üstündeki büyük loğla bir o başa, bir bu başa gidip gelirdik, toprağın daha sıkı olması için. Akşam gene çok yağmur yağmıştı. Erken kalkıp ben damın bakımını yaptım. Loğu gezdirdiğimizde de evin içinde sanki helikopter uçuyormuş gibi oluyordu. Babam daha yatıyordu, kasten onu rahatsız edebilmem için, sürekli onun yattığı odanın üstünde gidip gelirdim. Bu sefer diğer odaların üstünde çok gitmediğim için, sürekli altta damlama oluyordu. Babamın hiç olmuyordu. Yani kötülük yapıyım derken, iyilik yapıyordum, sonradan daha da büyünce anladım. Ablam çok çiçek severdi, bir gün saksıya sarmaşık ekmişti, nasıl aklıma geldiyse gittim iki tane danaburnunu çıkardım toprağın altından ve saksının içine koydum. Onlarda taze kök düşmanı ya bulduğunu kurutuyor. Aradan üç gün geçti ablam baktı sarmaşıkları kuruyor. İyice kabarık toprağa baktı ve gördü danaburnuları. Gidip babama demesin mi, geldi bir kolumu tuttu ve kıçıma var gücüyle tekme vurmaya başladı. İnsan bir tekme vurur bırakır. Beni bırakmadı, sayısız bir şekilde tekme attı. Artık o kadar vurdu ki, ayak başparmağı yerinden çıktı ve anca acıyı kendinde hissedince bıraktı. Ve böyle devam etti günler. Yazsak hayatımızı; yüz tane Zeze çıkar. Vesselâm.

Şeker PortakalıJosé Mauro de Vasconcelos · Can Yayınları · 2022230,9bin okunma

·

47 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Zimandirêj