Galip Uyar
“Hayat işte…”. “Bir tarafta hayallerimiz, diğer tarafta gerçeklerimiz. Her hayalin bir toprağı vardır. Kendi toprağından söküp başka toprağa taşımaya kalkarsan, yeşertemezsin, soldurursun onu. Gerçekler çok farklı oysa. Her toprağa ekilebiliyor. Uzun kısa, ağır hafif, eğri büğrü, acı tatlı her yerden gerçek fışkırıyor. Benim gibi hayallerini öldürenler gerçeğe sarılıyor.
YORUMUM;
Benim için ilginç bir deneyim olan okumanın yorumunu yapıyorum. Yarım kalan hikayeleri, masalları veya şarkıları tamamlamayı denediniz mi? Elbette bir kaçınız denemiştir. Peki daha zor bir soru sorayım yarım kalmış hayatları tamamlamayı denediniz mi?
Kendi hayatlarında hep bir noksanlık ile sınananların toplandığı o mısraları okudum.
“İnsan, çoğu kez sunarken çığlık atar derlerdi de inanmazdım. Şimdi inandım.” Diyor bir hikayede… en çok bu söz etkilemişti beni ve ardından devamı geldi her hikayede susanların yer aldığını gördüm çığlıkları duydum ve en acısı pişman olanlara şahit oldum. Ders çıkarılacak konular vardı hikayelerde bana ters düşen davranışlarda vardı karakterlerde belki gerçek belki kurgu bilinmez…
Anı koleksiyoncusu vardı mesela suskun vardı ve ölümü çağıran vardı en çok yakışmayan o suskuna ona en çok konuşmak yakışırdı belki…
Verdiğimiz her kararın doğru olmadığını gösteren oldu, bazı kararları aslında kendimizin vermediğini gösteren oldu, kendimiz için yaşamamış gerektiğini insanların bize dayattıklarının doğru olmadığını, tercih ettiklerimizin vazgeçtiklerimize değmediğini gösterende oldu…
Birden fazla olay birden fazla karakter ve bir araya gelmiş insanlar. Kocaman bir terapi gibi herkes kendi kadar anlatıyor hikâyesini bizde okuyoruz uzaktan bir göz gibi. Böyle şahit olduğumu düşündüm okurken ne eksik ne fazla.
Bize çok şey gösterildi aslında bu kimlikler ile göre bilene tabii…
“Bakıyorsun ama görmüyorsun. Bakmakla görmek arasında çok büyük fark vardır.”
