Gönderi
Şermin Yaşar uzun bir süredir takip ettiğim, sevdiğim ve hayranı olduğum bir yazar. Çocukları, yetişkinlerin nasıl anlaması gerektiğini; hiç büyümemeyi başarmış bir çocuğun ağzından dinlemek her zaman nasip olmaz. Şermin Yaşar çocuklarının ismini söylerken araya bir de kendini ekleyen biri... Onları, çocuklarından ziyade oyun arkadaşları olarak gören bir anne ve daha birçok çocuğun hayal dünyasını süsleyen bir yazar, hikâye anlatıcısı, müze kurucusu... Uzun zamandır kitaplarını okumak istiyordum ancak yeni fırsat buldum. Böylelikle okuduğum ilk kitabı: Dedemin Bakkalı oldu.
Kütüphaneci abinin "Bunu sen mi okuyacaksın?" dediğindeki şaşkın bakışlarını hiiç umursamadım valla çünkü biliyordum ki çocuk kitapları sadece halihazırda çocuk olanlar için değil; çocuk kalanlar, çocukları anlamak isteyenler, çocukluğunu hatırlamak ya da sadece dümdüz gülüp eğlenmek isteyenler içindir. Ve ben bu saydığım hedeflerin hepsine de ulaştım. Uzun zamandır çorak topraklar misali çocuk edebiyatı yeni yazarlara hasretti ancak özellikle son yıllarda yeniden yeni eserlerle filizlenen bu edebiyat, ilk meyvelerini de vermeye başladı. Şermin Yaşar da bu alana müthiş katkısı olan öncü ve nadide isimlerden biri. En yakın zamanda diğer eserlerini de ve özellikle Dedemin Bakkalı kitabının 2.'si olan Dedemin Bakkalı- Çırak kitabını da okumak için can atıyorum.
Gelelim kitabımıza... Dedemin Bakkalı yazarımızın yine birçok eserine de ilham olmuş kendi çocukluğuna dayanıyor. Bu da okuyucularının onunla müthiş bir empati kurmasına sebep oluyor. Büyüyüp de geçmişe giden bir yetişkin gözüyle değil de adeta o an olurken yazmış da hatta hala o geçmişte yaşıyormuşcasına bir üslupla ele almış olayları. Okurken o çoğu çocuk kitabında rastladığımız; öğüt ve ders verici tavırla yazılan, sonunda hep yetişkinlerin haklı olduğu, çocuklara ''daha iyi'' (!) bir evlat olma fikrini aşılayan ve ıslah aracı olarak kullanılan değil; tam aksine çocukların anlaşılamama yaralarına merhem olan bir kitap. Çocuklar kitabı okurken onların halihazırda yaşadığı şeyleri daha önce yaşayıp da bir şekilde üstünden gelmiş olan bir arkadaşlarıyla dertleşiyorlar gibi hissetmeleri amaçlanmış sanki.
Mesela bu kitabı bir anne-baba okusa kendine bir çeki düzen verip, ebeveynliğini sorgulayabilir. "Hay Allah ben evladımın hayatında böyle bir yer mi ediniyorum. Oysa sadece iyiliğini istiyordum onun." Gibi bir yüzleşme yaşayabilir. Bunun için de özellikle çocuklarını daha iyi anlamak isteyen ebeveynlerin kesinlikle okuması gereken bir kitap olduğunu düşünüyorum.
Üstelik bütün bunları yaparken güldürmeyi, eğlendirmeyi de ihmal etmiyor. Ben şahsen kitabın birçok yerinde kahkahalarla güldüm :) Renkli karakterler, sıradışı ama gerçek, hayattan olaylar... Çocukların her şeyin nasıl da farkında olup yaptıkları her hareketin kendilerince mantıklı bir sebebi olduğunu çok güzel anlıyorsunuz. Üstelik hayret, biz de bir zamanlar çocuktuk ancak çabuk unuttuk. İşte bu tarz kitaplar da kendimizi hatırlamak için bize bir fırsat; o zamanlara dönmek için bir geçit, çocukluğumuzdan bir çağrı...
Velhasıl kelam bir kere daha anladık ki çocuklar da tıpkı yetişkinler gibi anlaşılmak istiyor. Sadece bizden boyut olarak daha küçükler ve hayat tecrübeleri daha az diye onları bambaşka bir yaratık olarak görmeyip, insan yerine koyup dinlersek, konuşursak ve anlamak için çaba sarf edersek; hem günümüze mutlu çocuklar ve gençler hem de geleceğimize mutlu, sağlıklı yetişkinler ve ebeveynler bırakırız ki bu da gerçekleştirebileceğimiz bir ütopyanın tanımı ve tarifi olur.
·
38 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.