Gönderi
İlksöz: Memleketimden insan manzaraları.
Ankara'nın göbeği Kızılay. Yaşlı bir kavak çatırdamaya başlar. Bir kavak çatırdamaya başladıktan ne kadar sonra devrilir ki?
İşte bu süre içinde, kavağın etrafında dolaşan insanları ve onların hayatlarını, hayattan beklentilerini, yaşam mücadelelerini önümüze getirir Sevgi Soysal. Toplumun her kesiminden insanı çıkartır karşımıza, emeklisini, ev hanımını, çalışanı, öğrenciyi, zengini, fakiri, evlenme hayalleri kuranı, çapkınlık hesapları yapanı, kendine idealisti, ülkesine idealisti ve daha nicesini. Tüm bunları sokakta karşımıza çıkarırken, sadece onların sokaktaki o anki durumlarını aktarmaz, hayatlarından pencereler açıp onları daha iyi tanımamızı sağlar. Kişiler arasında öyle bağlar yaratır ki hikâyenin kurgusunu da zenginleştirir.
Şu bir gerçek ki Sevgi Soysal çok iyi bir toplum gözlemcisi. Sanki Kızılay'da elinde bir kamera ve mikrofon ile dolaşırcasına, karşılaştığı insanları tek tek önümüze çikarışı, onların dertlerini, sevinçlerini sunuşu, bu gözlem gücünün kanıtı,
Yıldırım Bölge Kadınlar Koğuşu'nun yorumunda, hapishane günlerinin ve 12 Mart'ın yazdıklarına etkisini gözlemlemekten bahsetmiştim. Etkiyi bırakalım bu kitap zaten Soysal'ın bir süre tutuklu kaldığı Adana Cezaevi'nde yazılmış. İnsan hikayeleri önceki romanı Yürümek tadında olsa da özellikle Ali-Doğan-Olcay bölümleri -ki kitabın büyük bir bölümünü kapsar diğer anlatılan kişilere göre-, Soysal'ın romanlarına toplumdan sonra siyasetin de girdiğini göstermekte. Çok severek okuduğumu belirtip herkese tavsiye ederim. Şafak'ta buluşmak üzere. Kitapla. Sağlıcakla.
.
Sonsöz:
"Hâlâ okuyor musun ?"
"Bir süredir okumuyorum."
"Niçin?"
"Duvar'ı okudum. Kötü etkiledi o kitap beni.
işte, ne bileyim, sanki okumanın bana zararı oluyormuş gibi geldi."
"Başka kitaplar oku. Çivi çiviyi söker."
.
·
110 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.