"Senin hayatının benim kağıdıma düşen yazısı bu..."Hayat denen o geçitte kimselere değmeden ama fazlasıyla tanık olan ve tanık olmanın verdiği yorgunluğu sırtında taşıyan bir Mücella hikayesi...
Kitabın kapağındaki daha kitaba başlamadan çok etkilendiğim şu sözle devam edeceğim:
"Senin hayatının
benim kağıdıma düşen yazısı bu..."
Kitabın sayfalarında gezinirken sık sık bu sözü de yanımda bulundurdum. Evet, Mücella'nın bir hayatı olmadı, olamadı. Hayat ırmağının kenarında durdu izledi olanları. Bekledi ne beklediğini bilmeden, mükemmel çeyiz hazırlıkları ile hemhal oldu evlenemedi...Yani bu ırmağın kenarından sessizce geçti fark etmeden. Ona sunulan, annesinin ona biçtiği rolü kabullenerek yaşadı hayatı. Yaşadı mı dedim ben. Siz onu nefes aldı diye anlayın. Annesi eşini kaybetmenin verdiği korku ve acıyla bir kız büyütmenin zorluğu ile baş başa kalınca sözde onu koruyup kollamak için namusuna göz gelmemesi için onu hayattan kopardı...Okuldan aldı önce, dışarı çıkarmamalar, tek başına kafe, sinemalara gitmemeler, mağaza vitrinlerine bile bakmadan geçip, kimse ile yüz yüze gelmeden acelece eve gelmeler...Başta itiraz etse de sonradan annesinin ona emrettiği her şeyi sorgulamadan hayata geçirdi. Annesi söylediyse vardır bir bildiği diyip kabullendi. O kadar yetindi ki kendisine verilenlere, kendisinden de verdikçe verdi...Evet yapayalnız tükenen bu hayatta kendisi için değil başkaları için yaşadı Mücella. Günler nasıl birbirinin aynısı olarak geçse de zaman çok hızlıydı aslında. Mücella yaptığı çeyiz hazırlığını kullanamadı. Yaşı ilerledi ama evlenemedi. Ve çeyizini dağıttı mahalledeki kızlara. Aslında dupduru dursa da bu hikaye çok çarpıcıydı bana göre. Gizlenen ve önemsiz görülen bir hayatın aslında çoğumuzun aynı kaderi yaşadığını ve kendimi de çok kez Mücella gibi hissettiğim noktalar oldu. Mücellalar çok var kıyıda köşede kalmış. Kimsenin göremediği, önemsemediği...Yazarın kalemine sağlık ki onun hikayesini aslında bizim hikayemizi de yansıttığı için. Hayat akıp giderken hızla yaşayamadıklarımız da çoğalıyor bir çığ gibi...Biz bunu çok geç fark ediyoruz belki de hiç fark edemiyoruz. Bekliyoruz ama neyi beklediğimizi bilmiyoruz Mücella misali...Kesinlikle tavsiye ediyorum. Çünkü ben bu kadına ve bu kadının kalemine hayranım. Her fırsatta söylüyorum ve söylerim;))) Neyse bu kadar yeterli, keyifli okumalar dilerim değerli okurlara;)) Sevgiyle kalıyoruz yine..;))
