Ölü ölüye yazıyordu..
”Ne mutlu ki geçen hafta, cuma günü öldü. Tekrar ediyorum, kardeşim için bu büyük bir mutluluk. Her yeri titreyen, ruhu parçalanmış bacaksız bir sakat olarak deliliği andıran o yaratıcılık sarhoşluğu içerisinde korkunç ve acınasıydı. O geceden itibaren tam 2 ay boyunca koltuğundan kalkmadan yemeden içmeden yazdı...” diye devam etti, abisinin bıraktığı yerden tamamlayan kardeşi.
Leonid Andreyev , Rusya’nın Rus-Japon Savaşı’ndan aldığı yenilgiden sonra 
Kızıl Kahkaha 'yı yazmış. Bir Rus subayının savaşta yaşadıklarını, psikolojik ve duygusal olarak yaşadıgi çöküşleri; kendi ve savaş katılan diğer insanların duygulari üzerinde yoğunlaşmış bir hikaye. Ancak bu subay hikayesini tamamlamadan ölünce, hikayeye savaşa gitmemiş olsa bile, savaştan en az abisi kadar etkilenmiş olan kardeşi sürdürüyor.
Savaş alanindaki o vahşet hem doktorları hem askerleri çok etkilemiş, öyle ki bazen kendi ailelerini, ne yapıp ne yapacaklarını bile unutacak hâle getiriyor bu savaş psikolojisinden sağ çıkmış olanlar. Anlatımı parça parça bir şekilde ele aldığı için bazen okurken ben de kitaptan kopuyordum, doğrusu anlatım dilini pek sevmedim. Ama tabii kişisel bir görüş bu, ben sevmedim, bir başkası okur, çok sever. Kişisel eleştirim bu. Hikayeden kendimi koparmamak için elimden geleni yaptım, iyi ki de yaptım; anlattıkları beni içine çekti. Dilini pek sevmediysem de, içinde anlattıkları çok dokundu; yer yer kendimi icinde buldum, o kadar ki, kitabın hepsini alıp şurada alıntı olarak paylaşmak istedim :) çünkü gerçekten çok güzel, insanı içine hapsedip oradaymış gibi hissettiren yerleri vardı. Kısa ama etkiliydi
Doğrusu kurgu mu, yoksa bu gerçek, yaşanmış ve sonrasında yazara getirilmiş bir hikaye mi bilmiyorum ama bunlari ancak yaşamış biri bu kadar iyi anlatabilir.
Tavsiye eder miyim, ben de bilmiyorum. Çünkü dediğim gibi anlatım dilini pek sevmedim benim gibi sevmeyen de olabilir, beğenen de. Genel olarak kitap güzeldi.
Keyifli okumalar...
··
1 plus 1
·592 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.