Her daim söylediğimi söylüyor Adichie: "İnsanlar farklı şekilde yas tutar" fikrini aklın özümsemesi kolay ama kalbin bunu başarması çok daha zor." ve şöyle de devam ediyor:" Kedere düşmeden kederi nasıl yaşayacağımızı bilmiyoruz." Hep başkalarının başına gelir zannediyoruz kayıpları ve acıyı. Henüz yaşamamışken empati yapmak olanaksız. Yaşayanlarla konuşmak, onları dinlemek ya da yazdıklarını okumak acıyı diri tutsa da sağaltıyor ruhu. Babasının kaybından sonra yazıyor Keder Üzerine'yi Nijeryalı yazar Chimamanda Ngozi Adichie. Mor Ambee kitabı ile daha çok biliniyor. Ben 'Keder Üzerine' ile tanışıp kendisine hayran kaldım. Ölüm haberini aldığı andan itibaren zamanda geri gitmelerle anlatıyor hislerini, dupduru ama çok vurucu. Her yas kendi içinde yaşanıyor ve okurken kendimizinkini hatırlattığı için tutunuyoruz bazen bu anlatılara. "Öyle şiddetli bir acıyla uyanıyorum ki ciğerlerim yanıyor. Bilinçaltı insana böyle bir zulmü nasıl yapar?" cümlesini okuduğum an 'o an' ne hissettiysem aynısını hissettim. Dedemi defnettik, görev yerim Şanlıurfa'ya geri döndüm. Üzerinden zaman geçti ve ben İzmit'e gideceğim, ilk defa dedemsiz bir eve. Ev? Ağırlığını anlatmak güç. Kafamın içinde 'Nasıl giderim?, Ne yaparım?'lar dönüyor. Uyuyorum; sonra bir anda evdeyim, kapının önündeyim ve orada, karşımda! Gülümsüyor yine, ben de seni bekliyordum diyor, uykuda da olsa şaşkınım,' Nasıl olur?' diyorum, ama yine de koşuyorum kapıdan içeri. Gerçekten karşımda, duruyor işte öylece. Tam sarılacağım an bir bakıyorum, boşluk. Uyandığımda yüreğimdeki sızı nasılsa Adichie de onu anlatmış bu cümleyle. Zor bir okumaydı benim için ve fakat muazzam bir metindi. Okumanız dileğiyle.

Keder ÜzerineChimamanda Ngozi Adichie · Doğan Kitap · 0298 okunma

·

126 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Çağla