Tek bir gerçek var; Godot'nun gelmesini bekliyoruz!
Samuel Barclay Beckett, bu isime dikkat edin!.. O bir yazar, şair, eleştirmen, oyun yazarı değil aslında! Zihniniz ve düşünceleriniz için tehlikeli İrlandalı bir suikastçı! Tüm o kimliklerini kendini gizlemek için, kalemini silah gibi, düşüncelerini kelimelere döküp cümlelerinin her birini birer el bombası olarak kullanıyor üstelik! Ya sakının, ya kurbanı olun!..
Eser iki perdelik bir oyun. Okuyup bitirdiğinizde farkediyorsunuz ki kitaba sonundan başlayıp başına gelmişsiniz. Kitabı bitirdiğimde Samuel Beckett'in cehennemden bana sinsice gülümsediğini hissetmedim, gördüm resmen... Çok eğleniyordu inanın Şeytanın ondan öğreneceği çok sey var!.. Tarzına hayranlık duydum, kıskandım hatta! Benimle alay edip eğlenmesine, zihnimi katletmesine bir süre daha izin vereceğim. ;)
Dorian Gray’in Portresi’nde "Tanımlamak sınırlandırır" diye bir cümle geçiyordu. Kafamın içinde bu cümleyi evirip çevirmeyi sevdim. Tanımlamaların hudutlarına kadar gitmeyi...
Peşinden Godot'yu Beklerken kitabını okumaya başlayınca "işte tam da bu" dedim. Godot'u tanımlayamazsınız, çünkü sınırları yok...
Sınırları olan sadece insanlar... Godot'yu o sebepten insan gibi düşünmeyin. İçine ne koysanız doldurulacak bir kavram gibi hayal edin, cüret edip düşünün!
Tanrı, umut belki beklenen gün, belki bir kahraman diyenleri de olmuş. Sınırsız kavram içinden herkes kendi bulduğunu çekip çıkartacaktır elbette.
Benim hissettiğim, anladığım, gördüğüm, bulduğum Godot; değişim ve dönüşümü başlatma gücü, bunu kullanabilme iradesi.
Tek kelimeyle toparlarsam; “İRADE”
Kahramanlarımız, zamanın ve alışkanlıkların döngüsünden çıkamayan Vladimir ve Estragon adında iki dost. Onların haricinde bir tümsek ve bir ağaç var sahnede.
Öyle bir sahnede Vladimir ve Estragon ile insanlığın eylemsiz, kısır kalmış, zamanın içinde kendini, duruşunu, düşünme yetisini nasıl kaybettiğini, olan biten her şeyden kendini nasıl soyutladığını, duyarsızlaştığını, umut diye umutsuzluğa nasıl sımsıkı tutunduğunu, nasıl susmaya alıştığını, alışkanlıklarıyla nasıl uyuştuklarını, şuursuz bağımlılıklarla haklarını bir tarafa nasıl attıklarını, fark etmekten ve değişimden hatta yarından, zamandan, kendisinden dahi aslında nasıl korktuğunu izliyorsunuz.
Arada biz Pozzo ve uşağı Lucky ziyaret ediyor onları. Pozzo efendidir, her şeyi uşağından öğrendiğini söyler. Ama düşünmeyi konuşmayı unutmuş, susturulmuş efendisi emrederse konuşan, hareket eden mutsuz bir uşağa dönüşmüştür.
( #207399373 - Tam olarak ne istemiştik ondan?)
( #207441600 - Bir kenara mı attık haklarımızı )
( #207446202 - Farketmeden bir tarafa atılan haklar sonrasında gelen bağımlılıklar)
(#207458121 - Gözyaşlarımızı bitti mi sandın? (üstelik nüfus da arttı)
( #207512628 - Böylece düşünmemiş oluyoruz. Özrümüz bu. )
( #207546601 - Biraz düşünüyor olmamız gerek)
( #207562787 - Bu kadar bıkmış olmamak için ağaç olma hayata dahil ol!)
( #207563887 - İstesek de istemesek de bütün insanlık biziz)
İnsan varlığının çöküşüne, mücadelesiz yitirilişine iki dostumuzun üzerinden dikkat kesilmiş tanık oluyorken, Samuel Beckett bombanın pimini çekip çoktan atmış oluyor zihninizin tam orta yerine!.. BUMMM!!!
Duvarlar çekip kapattığınız bütün karanlık odalarınız artık apaçık ortada... Hüzün, acı ve huzursuzluk verecek bir gerçekle yüzleşiyorsunuz:
HEPİMİZ GODOT’YU BEKLİYORUZ!..
Kendisini huzursuz eden her şeyi takmış kaleminin ucuna, hepimize kastederken dürtüklüyor önce; "uyuyor musun?.."
Adam tam bir suikastçı!.. Uyur ya da uyanık yakalıyor... "Hadi gidelim!" deyip kaçamıyorsunuz. Konuşmaya başlıyorsunuz tartışmaya çalışıyorsunuz... Ayağınızı ayakkabınız sıkıyor, başınızdaki şapkanız rahatsız ediyor falan bir şeyler oluyor. Düşünmekten konuşmaktan alıkoyuyorsunuz kendinizi. Sonra oturup Godot'yu bekliyorsunuz.
( #207597177 - Godot'yu beklemekten başka ne yaptınız Vladimir?)
( #207598383 - Ne demiştin? "Hadi gidelim!" )
Gidersen yol var kalırsan yer... Zaman? Ne zaman? Dün, bugün, yarın?.. Kaldığın yerde kayboluyorsun zamanın içinde bir yerlerde.
Beklemekle geçen, geçtiği sanılan, geçmeyen, geçemeyen, kaybolunan zamanlarda ölmek de bir yaşamakta...
Bir şeylere ölmek yetmezken, bir şeylere yaşamak yetmiyor.
Konuş, konuş, anlat susma!... Susma ki düşünme, susma ki düşüncelerin sussun DÜ-ŞÜ-NE-ME!..
Susarsak tükeniriz.
( #207645822 - Hepimiz buyuz; "Vladimir ve Estragon" kendinizle tanışın!.. )
PERDE KAPANIR:
( #207598945 - Ya umutlar biterse?.. Umutluymuş gibi yaparız.)
...
Özetle çok etkilendim. Alıntı paylaşırken tüm kitabı sayfa sayfa paylaşmamak için zor tuttum kendimi. Zihnimi işgal etti. Kesinlikle okumanızı tavsiye ederim. Bazı kitaplar huzur kaçırabilir. O gün bugün müydü?
- Şimdi ne yapıyoruz?
- Godot’yu bekliyoruz!..
Sevgilerimle keyifli okumalarla geçen günler diliyorum!..
Not: alıntılarla ilgili linkleri de okumanızı tavsiye ederim ;)
Godot'yu Beklerken
Samuel Beckett
··
525 views
Hakikaten kafa karıştıran, insanı silkeleyen, düşündüren bir kitap.
Godot'un muallakta kalması (bana göre öyle olmasa bile) da tetikliyor bunu.
İncelemeniz de üstüne tuz biber oldu, yemek kıvamını ve tadını buldu.
Kaleminze sağlık ve teşekkürler... 👏🏻👏🏻👏🏻
Çok güzel tespit hic bu acidan dusunmemustim kaleminize saglık sayenizde farkli bir bakis acisi katti güzel aydinlatici bir inceleme olmus 🌟🌟🌟🌟🌟👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻
Cok teşekkür ederim güzel yorumunuz için. Farklı bakış açıları katmasına katkida bulunmasına sevindim. Aydınlığı artıran, keyifli okumalar diliyorum... 😊🙏💫📖🕊
-Gidelim
-Gidemeyiz
-Niye?
-Eee.. Godot’u bekliyoruz..
Beklemekten hiç birimiz hoşlanmayız değil mi? Ya bekleten Godot ise??
Mükemmel değerlendirmeniz için teşekkür ederim
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.