Gönderi
Bir kitabı bir kenara bıraktığınız gibi hayatı bir kenara bırakamıyorsunuz.
Seni Sevmiyorum kitabının devam kitabı Aşk vesaire..Aşk ve ötesine, ona kazandırdığımız kimi anlamlara, aşkın biçimlerine, uzantılarına dair enfes bir tanımlama.
Karakterlerimizle aradan on yıl geçtikten sonra yeniden buluşuyoruz. Şimdi geçen yıllar onlara ne yapmış, neyin turşusunu kurmuşlar, neyi yeşertip neyi çürütmüşler ve şu vesaire de neymiş didikleme vakti.
Oliver karakterinin sözlerini hatırlayalım; “Bu arabada üçümüz de sıkıştık kaldık ve birisi (sürücü! - ben!) bir dirseğini merkezi kitleme sisteminin düğmesi üzerine dayadı. Böylelikle üçümüz de mesele çözüme kavuşana kadar buradayız. Sizler de buradasınız. Özür dilerim, kapıları bloke ettim, dışarıya çıkamazsınız.”
O aracın içindeyiz hala. İleri doğru gitmeye devam ediyoruz. Ama gözümüz dikiz aynasında ve sürekli arkamıza bakıyoruz. Bu kitabın insanın içinden çıkamadığı en büyük çelişkiyi özetlediğini söyleyelim hadi. Gidilecek tek yer ileri olduğu halde geçmişe bakıp durmak, oradan kurtulamamak, bir türlü önüne bakamamak.
İlk kitaptaki anlatıcı bolluğu burada da var. Tüm ana ve yan karakterleri kendi ağzından dinlemek kitaba inanılmaz bir ritim katıyor. Bir yerde, bir düşüncede takılıp kalma şansı yok, sürekli devinim içinde bir okuma pratiği sunuyor kitap, ki ben bunu çok sevdim.
Bu serinin en büyük başarısı ne biliyor musunuz? Fazlasıyla gerçek karakterler yaratmış olması. Romantizme mumu yaktırmasıyla üflemesi bir oluyor. Sevgi var, aldatmak da, tutku var, unutuş da. Bir tane karakter bulamazsınız ki, hayatın o keşmekeşinden payını almamış, çelişkiler içinde yuvarlanmıyor olsun. Evet, hiçbirine taraf olamamak biraz yorucu. Ama sanmıyorum ki her birinde kendinden bir parça bulmayan bir okur bulunsun, ve her karakterin sayıklamasından felsefenin saçaklarını aralayıp bakmayan.
Seviyorum bu Barnes’i çok.
·
629 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.