bakarım evrene, şaşar şaşar kalırım.
ne tapılan tanırım ne taptıran tanırım,
yaradılışın kuluyum ben artık,
ben yaradılışın kulu.
pıtrak gibi işte gökyüzünde mescitler.
işte onlara orda vicdanim secde eder.
işte benim bundan böyle tapınmam bu.
işte bundan böyle benim vaktim böyle geçer.
artık öyle rahat, öyle rahat ki içerim,
ayırt edemem kendimi bir kayadan.
tapınmakta biraz minnacık bir kuşla,
bir ishak kuşu da, lailahe illallah der,
ben de lailahe illallah derim.
ve doğruluk ve alçakgönüllülük ve sıkı dostluk,
ve el uzatma ve koruma ve insaf ve acıma,
ve sonra bir şaire zangoç dememek...
işte buyuran bunlar benim vicdanıma.
benim ayinim düşünüp yapmaktır,
benim dinim insan gibi yaşamaktır.
inanmışım: taparım ben varlığa,
her kanat bana bir melek sesi getirir.
ne işim var peygamberle benim,
beni hakka bir örümcek götürür.
kitabım işte yeryüzü kitabı,
bendedir iyilik, kötülük tohumu.
varırım hep böyle ta mezara dek,
yeniden dirilmek bizim nemize gerek.
taşır insanların hem aşkını, hem acısını,
bağrımdaki şu deli, şu ince yürek.
insan gibi yaşamaktır bugün gerçek din,
insan gibi yaşamak.
Tevfik Fikret
·
472 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.