Instagramda gezerken en sevdiğiniz kitap anketinde denk geldiğim ve bunun üzerine ikinci kez okuduğum muhteşem eser. Lise de okumuştum, o zamanlar tabiki olaylar daha ön plandaydi benim için. Ruh analizlerine ve o yaşlarda 'sıkıcı'bulduğum kısımları üstünkörü atlayarak geçmiştim. Yinede bir solukta bitirdiğim ve uzun zmana sonra bile tadı damağımda kalan bir eser olmuştu. Peyami Safayla ortaokul yıllarında tanışmış ve birçok çocuk eserini okumuştum. Her paragrafta tekrar tekrar hayranlığım arttı. Uzun paragraflardaki sıkmayan anlam bütünlüğü ve noktayı koyduğunuz anda zihinde ki karmaşık düşünce alemi. Okurken bana en çok zevk veren yönü buydu kitabın: her noktadan sonra durup düşünmek, tekrar okumak, anlamlandırmak... Kitabın konusu ve kişilere gelecek olursak; ismiyle nazır karakterler. Hepsi dışa vurmuş yada vurmamis olsun ,derecesi ne olursa olsun bir yalnızlık içindeler. Yalnızlığıni yaşama çare yapmış onunla var olan ve kendine 'utopik ' bir dünya kurmuş olan Samim. Adı gibi samimi geldi bana,herkesin hayatında olması gereken yol gösterici bir abi adeta. Güven veren bilgin yapısı insanın sıkıntılı zamanlarında kendini yanında buluverdiği bir liman. Gerek ailesine yaklaşımı onları analiz etmesi akıl vermesi gerek Meral'e duyduğu ve saygının aşkın önüne geçmiş sevgisi, beni kendine hayran bıraktı. Evet Meral le aralarında yaş farkı vardı ama aşkı,bu farkı kapatıyordu. Merale yaklaşımı,onu en ince ayrıntısına kadar düşünmesi, fikirlerine değer vererek dinlemesi , çok güzel seviliyorsun Meral dedirttti bana. İçten içe benim yazdıklarımı hisseden ve bilen Meral. Sosyal hayatı ve şanslı yaşamı boyunca hiçbir aksilik yaşamamış Samim ve diğerlerine göre mükemmel bir hayatı olan. Ama kendi içinde idealleri ,hayalleri, arzuları olan ve bütün bunların sosyal ahlaka,cemiyete, değerlere ters düşüyor olması. Bu ters düşmeyle kendi içinde hesaplasmasi hesaplasirken yüzleşmesi, yüzleşmeyi kabul etmemesi, yalnızlığı iliklerine kadar yaşaması... Ve hazin sonu Kitapta beni en çok etkileyen iki karakterdi bunlar. Ama diğerleri de toplum da her zaman gördüğümüz ve onlardan birisi olduğumuz kişiler. Kitap baştan sona hem psikolojik hem fiziksel yalnız kalmışlığı sonuna kadar anlatmış. Selminin iç savaşı ile başlayan, Meralin yarım kalmışlığı ile biten.Samimin simerenyasinda da bahsettiği: hastalıkların anası olan ruhsal yalnızlık ve hem ruhsal hem fiziksel bütün hastalıklarin tedavisi olan psikolojik iyilik hali. Aslında hasta olmamak her anlamda iyi hissedip yaşamak da yalnız hissetmeden kendine yetebilmekten geçiyor. Simeranya da olduğu gibi. Kendimize yetecek kapasiteye sahibiz ama yalnız hissettiğimizde bu hisle başa çıkacak gücü bulmakta tembel davranıp hayattaki sağlam olmayan direklere tutunuyoruz. Ve uzun ömürlü olmuyor tabii ki. Kitabın sesleniş niteliğinde ki son kısmı çok güzel anlatıyor: 'Birak şu maddeyi, boğ şu ölçü dehani,doy şu fizik ve matematik tecessusune,kov şu kemiyet fikrini,dal kendi içine, koş kendi kendinin peşinden,bul onu bul kendini,bul ruhunu,bul,sev,bil,an , gör,kendi içinde gör Allah'ını. Kendine dön,kendine bak,kendine gel' Kendine gelemeyen ve toplumun ona dayattığı 'kendi' olmaya çalışan insanlarin bu ikilemde ruhunu ve bedenini kaybettiği acı realistik durum. Romanda sıklıkla dile getirilen Meralin iki kişiliği; birbirini tamamlayan ama ölçünün fazla kaçırıldığı takdirde zehir etkisi yarattığı çift kişilik dozu. Tartı misali dengede durması gereken. Arzuların ,heveslerin hayata renk kattığı onlarla kendimiz olduğumuz doğru,ama bu hislerin hayatımızda ipleri eline alan taraf olması, mantık,irade ve kararlı duruş karşısında bizi zayıf kılıyor. Ve yanlış seçimlere doğru götürüyor. Ve simeranya... Keşke gerçek olsa da gitsem dediğim. Simeranya gerçek olmayacak kadar hayal ,hayal edilebilir olduğu kadar gerçek Üçüncü kere okumak için sabırsızlanıyorum Kesinlikle pişman olmayacaksınız ve okumanın tadını alacaksınız. Keyifli okumalar

YalnızızPeyami Safa · Ötüken Neşriyat · 201921,9bin okunma

·

83 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Ayşe Gül