"Sevdiklerimize veda ederken umarız ki eksikliğimiz fark edilsin. Bekleriz ki yokluğumuza üzülsünler Hatırımız sorulsun, hatıramız yâd edilsin.
Unutulmama temennisidir bu. Ama unutuluruz; öylesine unutuluruz ki bıraktığımız boşluk kapanır Yokluğumuza alışılır. Telefonlara çıkmayışımız kanıksanırAkşam eve dönmeyişimiz normal sayılır. Sofralarda beklenmez oluruz. Odalarda aranmayız. Unutuluruz. Unutulduğumuz da unutulur. Düğme koparmak unutanların kaçınılmaz olduğunu bildikleri unutmalarına çaresiz bir direniştir"
