Gönderi
Seriden okuduğum beşinci kitap ve yine “iyi ki almışım bu seriyi” diyerek bitirdim.
Bu kitapta Victor Jara nezdinde Şili’yi, Şili nezdinde diktatörlüğün ne kadar korkunç bir şey olduğunu okuyoruz. Geçtiğimiz sene Kuzey Kore ile ilgili okurken hissettiğim acıdan (veya tiksintiden, doğru kelimeyi bulmak zor) daha keskin bir acı hissettim. Victor fakir bir ailede dünyaya geliyor ve zaten mensup olduğu kökten, aileden, sosyal sınıftan (!) dolayı hayatı boyunca kimi insanlarca dışlanarak büyüyor. Sanatçı kimliğinin oluşmasında emektar annesinin yanı sıra bu gerçek de etkili oluyor ve tüm Şili’ye ismini duyuruyor. Şili’de Victor’la beraber demokrasi (Allende) kazanırken bir yerlerden bir diktatör çıkıyor ve önce insanları, sonra insanlığı ve finalde, arzu ettiği gibi demokrasiyi öldürüyor. Kuzey Kore’den daha keskin bir acı hissettim deme sebebim de aslında bu noktada başlıyor. Kuzey Kore’deki yönetim şekli, halkı için artık -ne yazık ki- bir alışkanlık haline geldiği için, Şili gibi ülkelere nazaran alışılmış çaresizliğe kanser varken veremi kabul etmek gibi bakıyor insan. Demokrasiyi bilen, demokrasiyi tatmış ve onun zaferine tanıklık etmiş bir halka gelen diktatör bende tam olarak bu yüzden daha keskin bir acı yaratıyor. Üzüldüğümüz bir konuda kendimizi ‘zaten var olan bir şeyi kaybetmedin, hiç var olmadı’ şeklinde teselli etmemiz gibi. Demokrasiyi, aydınlığı bilen bir toplumdan bunun alınması kadar acı ne vardır bilemiyorum. Veya biliyorum: Onlarca insanın sebepsiz yere tutuklanması, bir yerlere kapatılması, insan haklarının hiçe sayılması, Victor gibi sanatçıların parmaklarının kırılması, işkence, korku, insanlık suçları… En acı olan ise diktatör Pinochet’in bu dünyada, yaptığı onlarca şeyin bedelini ödemeden eceliyle ölüp gitmesi. Ölüm herkes için, nasıl hatırlandığın önemli. Bugün hâlâ Victor Jara’yı dinliyoruz, şarkıları hâlâ dünyanın çeşitli yerlerde onun adıyla yaşatılıyor; çünkü tarih değişse de insan hep demokrasiye aç, hep ona muhtaç.
·
29 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.