Eveett sonunda inceleme yazmaya oturdum. Öncelikle şunu belirtmek istiyorum: Kesinlikle 15 gün sürmez okuması. Sınavlarım yüzünden okumam çok uzun sürdü. Yazar hakkında bilgi vermek gerekirse Viktor E. Frankl Avusturyalı psikiyatristtir. İkinci Dünya Savaşı'nda toplama kampında deneyimlediklerini bu kitapta yazmış. Kendisi logoterapinin kurucusudur. Kitap üç bölümden oluşuyor; Toplama Kampı Deneyimleri, Genel İlkleriyle Logoterapi ve Trajik Bir İyimserlik Tartışması. İlk bölümün adından da anlaşıldığı üzere kampta yaşanan deneyimler. Bu bölümle ilgili söylemek istediğim şeyler: Her şeye rağmen onurunu ve insanlığını kaybetmeden yaşayan insanların var olması... Yani çoğu kişinin hayvanlaştığı bir kampta bir insanın hala insan kalması muazzam bir şey. Her ne olursa olsun, yazarın da dediği gibi, kendimizi kamptaki askerlerin ve patron tutukluların yerine koymadan kimseyi yargılamamalıyız. Şunu demek istiyorum, elbette çoğu asker gerçekten işkenceyi seviyordu, sadistlerdi. Ama içlerinde bunu mecburen yapanlar da vardı. Öyle bir durumda onları da kötülemek doğru olur mu? Diğer iki bölüm hakkında: Kamptaki insanlar bu kadar acı çektiği halde neden intihar etmedi? Şu anda acı çeken insanlar arasında yaşamaya devam edenler neden intihar etmiyor? İşte tam bu kısımda anlam giriyor hayatımıza. Her insana göre, her ana göre hayatın anlamı değişiyor. Ama anlam hiçbir zaman yok olmuyor. Logoterapiye göre bu yaşamın anlamı üç farklı yoldan keşfedilir: 1. Bir eser bırakmak, bir iş yapmak 2. Bir şey yaşayarak ya da insanla etkileşime girerek 3. Kaçınılmaz acıya yönelik bir tavır geliştirerek. İlki başarıyla ilgili. 2. ise sevmekle ilgili. Sevgi her şeyin temelidir bana göre. Sevgisiz hiç kimse tam olamaz. Bir insanı sevmek, onun derinliklerine, özüne girmektir aslında. Karşıdaki insanı hissetmek, ruhların bütünleşmesi, tek beden olmak... Acı çeken insanların bir kısmı da sevdiği insanların üzülmemesi için intihar etmiyor zaten değil mi? Ya da çoğu dine bağlılıktan. Dine, Yaratıcıya bağlılık da sevgiye giriyor bence. 3. ise acıya yüklediğimiz anlamlar. Gerçekten. "Her nasılsa acı bir özverinin anlamı gibi, bir anlam bulduğu anda acı olmaktan çıkıyor" diyor Frankl. Bu basit bir acı değil elbette. Travmalardan bahsedebiliriz. İzlediğim bir dizide karakter travmaları hakkında bir kitap yazıyordu. Yaşadığı travmaları bir türlü kelimelere dökemiyordu ve kitabı yazamamıştı. Arkadaşı ona başka bir kitap yazmasını önerince kriz geçirip "Bu kadar acıyı boşuna mı yaşadım? Hiçbir anlamı yok muydu?" demişti. Tabi izlediğimde anlamamıştım ama şu an anlıyorum. Çektiğimiz acılara hep anlam yüklemek isteriz. En basitinden biri bizi terk ettiğinde ya da kalbimizi kırdığında bile "Bu üzüntü beni daha tecrübeli yapmak için." demiyor muyuz? Yaşadığımız her şeye rağmen hayattan vazgeçmemeliyiz. Son sayfalarda Jerry Long bana ilham olan kişi oldu: 17 yaşında bir dalış sonucunda boyundan aşağısı felç olmuş. Buna rağmen derslerine devam etmiş, okuyor, yazıyor... Şu sözleri ekliyor "Yaşamımı anlamla ve amaçla dopdolu görüyorum. Kaderimi belirleyen o gün benimsediğim tutum, yaşam parolam oldu: Belimi kırdı ama beni kıramadı. Fakültedeki ilk psikoloji dersime kayıt yaptırdım. Sakatlığımın, başkalarına yardım etme becerimi geliştireceğine inanıyorum. Çektiğim acılar olmaksızın, ulaştığım gelişim düzeyinin olanaksız olacağını biliyorum." Herkesin okumasını tavsiye ediyorum. Bu kitap başucu kitabım oldu. Hayatımızın her saniyesi anlam dolu. Her şeyin bir anlamı var. Son zamanlarda, telefon bağımlısı olduğumuz bu zamanlarda, başkalarının hayatını izleyip "Neden ben de mutlu değilim?" demek yerine kendi hayatınıza odaklanın. İnsanlarla konuşun, hayvanları sevin, çiçekleri koklayın. Hala nefes alıyorken gökyüzünü izleyin etrafınızdaki canlılığı, yaşamı fark edin. Hayatta sadece kötü şeyler olmuyor. Mutluluğun zenginlikle geldiğini düşündüğümüz bugünlerde sevginin ruhunuzu, kalbinizi doldurması dileğiyle..

İnsanın Anlam ArayışıViktor E. Frankl · Okuyan Us Yayın · 202335,9bin okunma

·

45 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

sümeyye nejla