Bu kitap bir kez daha gösterdi bana aşkın bir beden için ne anlama geldiğini. Ben belki farkımdan belki henüz daha tatmamış olmamdan aşkla ilgili kurduğum hiçbir bağ böylesine güçlü değildi. Hiç aşk acısından fena bir huzursuzluk, bir soyutlanma hissetmedim. Benim aşka bakış açımın farklı olması mı yoksa benim faklı olmam mı hiç düşünmedim. Bir kadın olağanca güzelliğiyle çekici gelebilir bir erkeğe bu çekiciliğin anlamını çözemiyor oluşu erkeğin suçu değil mi? Bence insanı diğer canlılardan ayıran temel yetisi bu değil mi? Ne istiyorsun ama neden istiyorsun düşün. Yani biriyle yaşama arzusu duyduğu cinselliğe bir insanın neden bu kadar taşındığını anlayamıyorum. Tecavüzcüden bir farkı kalmıyor ki kitapta tecavüzcü konumunda birine duylan empati de aynı şekilde yer buluyor. Ben hangi duyguyla yola çıkarsa çıksın böyle şuursuzca eyleme geçen bir güdünün övülmesine dayanamıyorum. Bununla beraber bunun aşk adını alması ve bir duyguyla sıfatlanması da yanlış. Okuyanların çoğunun beğendiği bu eser aslında ahlaki bakarsan birinin karısına aşık olan bir adamın bu aşktan duyduğu acıları anlatması olay sırasıyla. Bu içgüdüsel çekimi anlayabiliyorum hatta bazen yaşıyorum. Ahlaki olarak hiçbir zaman olmayacak bir eylemin güdüsü duyabilir insan. Ancak bu güdü insanı yöneten ve saplantı haline gelen bir güdü değil anlık bir his. Sonuna bakıldığında bu güdünün bu derece patolojik bir hal alması ve sonunda intiharla bitmesi keşke Werther psikoloğa gitseydi dedirtiyor. Aşkın bir saplantı olmadığını anlaması lazım insanın. Aşk güdünün sonucu psikoz halinde gibi sürekli düşünülen ve hazla bağlanılmış bir beden olmamalı aşk nasıl ki beklediğin saygıyla büyüyen bir ikili ilişkiye dönüşüyorsa bunun gibi insanın güdülerinden sıyrılıp yalnızca insan olduğu haliyle bir başkasını sevmeyi başarması olmalı. O yüzden tüm sağlıksız ilişkilerde olduğu gibi aşka tek başına sadece hazlarıyla isim koyanlar ahlaki yanlışlıklara ve yoz güdülere de aşk diyorlar. Bu kitabı da beğenmeyin. Edebi olarak sevin de Werther’e hak vermeyin.