önce hayran sonra düşmanNietzsche'nin birçok insanı (filozofu) eleştirmesinden dolayı derinlemesine incelemek pek ilgimi çekmiyordu. Ancak Wagner olayında kafamda kısa bir "Kim haklı?" tartışması döndürdüm. Bu yüzden ilk başvurduğum bu kitap oldu. Nietzsche, Schopenhauer'e ve Wagner'e hayranlık duyuyordu. Bunun sebebi müziğe gösterdiği ilgi ve alaka onun hayranlığını daha da artırmıştı. Nietzsche'ye göre Richard Wagner "Huzursuz, sevimsiz, nankör." birisiydi. Çoğu arkadaşıyla arası bozulan birisiydi ve müzik dünyasının en egoist(?) kişisi olarak tanımlanıyordu.
Richard Wagner'ın bir mektubunda:
"Ben başkaları gibi yaratılmadım. Bana pırıltı, güzellik ve ışık gerek. Dünya istediğim şeyleri bana vermek zorunda. Senin ustan Bach’ın yaptığı gibi sefil bir maaşla org çalarak yaşayamam ben”. Bu yüzden kitapta Nietzsche "İyi ki Mozart Alman değil." diye bir söz geçirdi. Daha buna benzer birçok deyişi ve mektubu bulunuyordu. Yine de Richard Wagner'ın müziği başarılıydı. Tüm o şişirilmiş egosuna karşın başarılı müzikleri vardı. Wagner abimizin opera biçimi Avrupa’daki müzik dünyasını ikiye böldü. Bir yanda muhafazakârlar ve Schumann gibi bestecilerin yükselttiği Brahms’ın klasik müziği ve Liszt çevresinin korumalarını yaptığı Wagner’in renk skalası ve dramatik (drama queen :D) yüklü müziği. Tabi ki bu Wagner'ın müziğinin kötü olduğu anlamına gelmiyordu. Ancak Nietzsche için aşağılık bir profile denk geliyordu. Bu yüzden hayranlıkla başlayan dostluk düşmanlığa dönüşmüştü. (Bir de bunu Wagner'dan dinlemek lazım.) Az bilinen Nietzsche'nin besteleri bu dönemde başarısız kalmıştı ve bu da nefreti daha da körüklemeye sebep olmuştu.
