O Sadece Bir Balık... Ama!
On iki bin torun ve yavruya anlatılan bu büyülü hikaye şöyle başlar: "Bir zamanlar annesiyle ırmakta yaşayan küçük bir karabalık vardı."
Bu küçük balık yaşadığı sınırlı alandan sıyrılma isteğiyle bir gün annesine karşı geldi: "Hayır anneciğim artık dolaşamıyorum, buralardan gitmeliyim."
Bu karşı geliş küçük bir itiraz gibi görünüyorsa da büyük yankı uyandırdı ırmakta: "Ufaklık kaşınıyor!"
Fakat küçüğümüz duruşundan taviz vermeyecekti ve o gün onu bekleyen o koca denize doğru yol aldı: "Dostlarım görüşmek üzere! Unutmayın beni."
"Nasıl unuturuz, bizi sen uyandırdın [...]"
Nasıl unuturuz güzel balık, bizi sen uyandırdın!
Okuduk/dinledik seni, 12 bin küçük balıktan sadece biri olarak...
Hani hikaye son bulur ve bir kırmızı balığın o 12 bin balık içinden sadece onun uykusu kaçar ya...
İşte ben -seninle ilk tanıştığım- o gün kırmızı balık olmaya cesaret ettim.
Ne zaman yuvamdan ayrılma arzusu sarsa ruhumu, ne zaman duvarlar üstüme üstüme gelse evimde ve ne zaman dünyaya atılmak, o bana ayrılan küçük küçücük alandan sıyrılmak istesem bu kırmızı balık gibi uykularım kaçar ve seni düşünürüm.
Seni her okuduğumda daha da koyulaşan o kırmızı renk bir gün simsiyah olacak ve sen olabilmeye de cesaret edeceğim.
Şu an tek tek senin ne yaşadığını yazarak tadını kaçırmayacağım incelemenin, biz zaten okuduk/okuyacağız ve biliyoruz/öğreneceğiz seni.
Belki diyeceksiniz bana: o sadece bir balık...
Ama! O karşı koymaya, o sıyrılmaya, o yolculuğa, o ölmeye bile cesaret edebildi.
O sadece bir balık... Değil aslında. O, biziz. Uykusu kaçan kırmızı balıklar olarak, potansiyel küçük kara balıklarız hepimiz.
Gerçekçi olup imkansızı isteyen bütün küçük kara balıklara ve bu küçük kara balıkları düşleyip uykusu kaçan kırmızı balıklara adıyorum incelememi...
Okuduğunuz için teşekkür ederim.
