"Yalnızca siyah gözlerini görmek bile, bana dünyaları veriyor..." Kalbi, bir ruhu hudutsuzca sevebiliyor olmasından sebep, kitap karakterleri arasından çok yakın dostum olan cânım Werther'im.. Özledim dostum tam 3 sene önce ilk defa yine bir yaz günü okuyup ellerimle ruhunu yüreğime bastırmıştım, acını ve sevdanı içimde yaşamıştım. Aradan tam 3 sene geçmiş olmasına rağmen seni tekrar görmeye geldiğimde bunun vesilesi sevdiğim kadındı. Ona senden bahsettim ve seni beraber okuduk. Sen dünyada çok sevip zamanın hançerini yenemedin, yoksa senin Lotte'n de yüreğini sana buzlu bir şerbet gibi ikram edecekti. Kitaba gelecek olursak Werther bir burjuva genç, kenti terkeder ve yeni bir diyara yerleşir. Bir baloda Lotte ve öksüz küçük kardeşlerini görür ah ki ne görmek... Lotte'nin göğsündeki soluk kırmızı fiyonk daha o anda öyle bir ışıldamıştı ki sonrasında doğum gününde Lotte tarafından bir armağan olarak kendisine ulaşacağından ve hatta intiharında onu cebinde mezara götürmek isteyeceğinden bihaberdi Werther. Lâkin aşkın merhametsiz elleri Werther'in mutluluğunu ceninken boğacaktı, zira Lotte nişanlıydı. Genç, yakışıklı, entelektüel ve anlayışlı bir bey olan Albert, Werther'e her dem sıcak ve samimi yaklaşmıştı. Werther ise ona saygısızlık yapmak onun huzurunu, hayatındaki kadını alıp bozmayı asla istemedi onun hayali "ah keşke Lotte benim olsaydı" idi, Werther'in isyanı Tanrı'ya, zamana, aşka ve mutsuzlukla örülmüş ömrüneydi. Kimi zamanlar evlerinde kendini tutamayıp ateşli buseler kondurdu Lotte'nin parmaklarına, avuçlarına, dudaklarına... Lotte ise sadakat yemini ettiği Albert'e ihanet edememenin ahlaksal çerçevesi içersinde mücadele ediyordu, fakat kalp denen illet ahlak dinler mi. Kalbi, Werther'e ruhunu içten içe mesken bellemesine izin veriyordu. O da seviyordu ama yapamazdı Albert'e bunu, olurda Werther'in kendisini öptüğünü nasıl söylerdi, söylese Albert ona nasıl güvenir? Yahut anlayabilir miydi onu o soylu yürek? Söylemedi hatta Werther'in uşağı evlerine gelip Werther'in "gezi" icin silahlarını istedikleri anda esasen ne icin istediğini biliyor olmasına rağmen Albert'e "vermeyelim silahları" diyemedi. Hatta silahları o ince parmaklarını ile temizledi bir nevi Werther'in üzerine ilk toprağı kürekleyen kendisi oldu. Uşağından bu teferruatları duyan Werther son demlerinde o parmakların temasının nereleri olduğunu bilmeden silahın dört bir yanına, masumca koklayıp buseler kondurdu ve sonrasında gözünün üzerinden beynini delip geçecek mermiyi ateşledi. Werther bu dünyanın acımasızlığına belli bir noktadan sonra göğüs gerilemeyeceğini ve insanların güçlerinin sınırlı olduğunu bize gösterdi, asla bir daha Lotte kadar sevemeyecekti herhangi bir mahluku ve sevmeden yaşamak mezarda yatmaktan daha yeğ değildi. Teşekkürler Goethe, teşekkürler ruhu ve kalbi bu demde salt kalabilmiş, sevmeyi bilen insanların dostu Werther...

Genç Werther'in AcılarıJohann Wolfgang Von Goethe · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 2021120,6bin okunma

46 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Mert Can Mantar