Okul hayatım
İlkokulun ilk günüydü, sınıfa geç kalmıştım, kocaman gözleri olan ve gözüme korkunç gelen öğretmenin masasına yaklaştım, sadece hiç bir şey demeden gözlerime baktı. Korkmuştum, geç kaldığım için bana kızacağını düşünmüştüm ve arkamı dönüp çıktım eve kadar koştum. Ablam beni alıp tekrar okula bıraktı ve duruma bir şekilde alıştık.
Soba vardı sınıfta, herkes sabah gelirken bir kaç odun getirirdi ve ısınırdık böylece. Sınıflar karışıktı, öğrenci ve öğretmen azlığından. Kürtçe konuşmazdık okulda, öğretmenler duyarsa kızardı belki. İki dili birden öğrenmiştik, ancak dilimiz kabarırdı akşama kadar kendimizi tuttuğumuz için. Ama güzel Türkçe konuşanlara da imrenirdik.
Şehir hayatını gördükten sonra köy hayatımızı beğenmeyen abim, babamı her gün yaptığı kavgalarla zorlamıştı ve şehirde iki katlı bir ev aldırmıştı. Mahalle köyden göç edenlerden oluşmuştu adeta.
Ben kitap okumaya merak salmıştım, evde okuyacak bir kitap bile yoktu. İlkokul beşinci sınıfa yeni okulumda başladım, çalışkandım. Nerde kendime göre bir kitap bulduysam okudum. Yavaş yavaş şehire alıştık, atımızı satmaya kıyamadı babam, bazen avlumuzda bakardı, bazen de handa bırakırdı. Yediremiyordu kendine, nasıl o kadar mal mülkü, bağ bahçeyi bıraktım diye. Aklına estikçe atına binip giderdi.
Abim beni alıp düz ortaokula yazdırdı, babam da beni alıp imam hatip lisesine yazdırdı. İlk gün yanlış sınıfa gitmiştim, üç ders boyunca ismim okunmayınca sınıfımı buldum, ama herkes kahkaha atmıştı, biraz utanmıştım.
Bütün sınavlardan en yüksek notu alınca, arkadaşlarım şaşırmıştı sonra. Özellikle Arapça, İngilizce, Türkçe ve Matematik favorimdi. Hep tam not alırdım. Türkçe öğretmenimiz sınav sonuçlarını okurken, benimkini en sona bırakmıştı ve beni sınıfın huzuruna alıp, herkesten beni alkışlamalarını istemişti. Bu, yıl boyu devam etmişti. İngilizcem de aynı şekildeydi.
Kitap okumayı çok seviyordum, yaz tatillerinde çalışıp kendime kitaplar alıyordum. Ödünç aldıklarım daha fazlaydı. Okul olmasa da kitap okusam diyordum.
Kitap okumanın faydasını, üniversite sınavına hazırlanırken farkettim. Saatlerce kitap okumak, hem sıkılmadan ders çalışmama hem de okuduğumu anlamama yardımcı olmuştu. Kitapların dilinden anlıyordum artık. Kitaplar vermek istediğini bana veriyordu. Ben de ne almam gerekiyorsa alıyordum kitaplardan.
Üniversite sınavına hazırlanırken, deneme sınavlarının her birine gerçek sınavmış gibi düşünerek giriyordum. Lise son sınıftaki süre okul, dershane ve ev arasındaki koşuşturmayla öyle hızlı geçti ki anlatamam. Zaman beni ben zamanı kovalıyordum. Dersten sıkılınca kitap okumaya devam ediyordum. Okumaktan sıkılmadığım için kendimi durdurup tekrar derse başlıyordum.
Olanlar olmuştu. Sınava girmiştim ve ilk yılımda tıp fakültesini kazanmıştım. İsmim şehrin göbeğinde dershanenin büyük boy bezden yapılmış kazananlar listesindeydi. Ailem, akrabalarım ve arkadaşlarım bir yandan şaşırmıştı, bir yandan da gurur duymuşlardı. En azından ben böyle algıladım.
Tıp fakültesini bitirdikten sonra memleketime atanmıştım. Yıllar birbirini kovaladı. Uzmanlık sınavına çalışmaya karar verdim ve genel cerrahi uzmanlığını kazandım. Çok zor, yoğun ve yorucu bir eğitimdi. Uzmanlığımı aldıktan sonraki mecburi hizmet bitince tekrar memleketime tayin istedim. Tekrar vefa borcumu ödemekti sanki niyetim. Hiç bir kimseyi kapımdan geri çevirmedim. Kimin işi düştüyse hallettim, sayısız ameliyatlar yaptım.
Öğrenme ve öğretme aşkım beni üniversitede öğretim üyesi olmaya sürükledi. Halen öğretim üyesiyim, okuma, öğrenme ve öğretme aşkım devam ediyor. Meslektaşlarıma okuma, iletişim, azim, başarı, şefkat ve sevgi konularında aklıma geldikçe hatırlatmalar yapıyorum. Ve onların da sevgisini topluyorum, çiçek toplar gibi.
Halen dil öğreniyorum. Şimdi altı dil biliyorum, en çok sevgi dilini kullanıyorum, yine de bazı insanlarla anlaşmanın zor olabileceğini tecrübe ediniyorum. Okumak, öğrenmek, başarılar elde etmek güzeldir ama, ilk önce insan olmayı öğrenmek gerekir. Bütün iyi yürekli insanları yüreğimle selamlıyorum.
·
85 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.