Kitabı yazar intiharından hemen önce tamamlıyor ve otobiyografik bir nitelik taşıyor. Bir nevi edebi intihar mektubu diyebiliriz. Ayrıca bu kitap yazarın başyapıtı olarak kabul ediliyor. Japonya'da şimdiye kadar en çok satan ikinci roman özelliği de bulunmakta. Kitabın arkasında da yazan şu alıntı çok dikkatimi çekti: "… Ben hâlâ, ölmeyi bile becerememiş utanmaz, aptal bir hayaletten, ‘yaşayan bir cesetten’ başka bir şey değildim." Biraz yazarın hayatına bakmamız kitabı daha iyi anlamamızı sağlayacaktır. Osamu Dazai beş kere intihar girişiminde bulunmuş ve beşincide başarılı olmuştur. "Azrail’in almak istemediği adam" olarak anılmaktadır. 39 yıllık hayatı boyunca ölümü düşünmüş. Aklına bu intihar düşüncesini sokan olay da idolü olan Akutagava'nın intihar etmesiydi. Birçok denemenin başarıya ulaşmaması ve ölememesi üzerine de "İnsanlığımı Yitirirken" adlı eseri kaleme aldı. Hayatını, intiharlarını, hislerini ve insanlığını nasıl yitirdiğini anlattı. Onun eserlerinde bir geç kalınmışlık var. Yazar sanki bize, "Evet, kendimi anlatıyorum ama artık yardım edemezsiniz." diyor. Hayatı boyunca da alkol, uyuşturucu ve veremle uğraştı. Kısacık hayatına upuzun bir yalnızlık, anlaşılamama hissi ve yabancılık sığdırmıştı. "Yaşamaya neden devam edeyim? Bir neden göremiyorum. Yaşamak isteyenler yaşayabilir ancak. İnsanın yaşama hakkı olduğu kadar ölme hakkı da olmalı." demişti Dazai. Ve cesedi, intiharından 6 gün sonra, tam 39. doğum gününde, 19 Haziran’da bulundu. Kitap genel olarak hoşuma gitti. Aslında birçok yerde "Bu adam ne diyor?" diye düşündüğümü inkar edemem ama onun karamsarlığını ve düşüncelerini hayatına derin bir şekilde baktığımda daha iyi anladım. Hayat herkese eşit davranmıyor. Bizim de tüm bu haksızlıklara, adaletsizliklere rağmen olumlu düşünmemiz gerekiyor. Kendi psikolojimizi kendimiz düzeltmemiz gerekebiliyor bazen. Ancak tam tersini yapıp bu olumsuzluklara odaklanırsak sonumuz Dazai'den farksız olmaz. Ve alıntılar "Mutlu muyum? Aslında küçüklüğümden beri insanlar sürekli şanslı biri olduğumu söylüyor ama bana sorarsanız cehennemde gibi hissediyorum, bana şanslı olduğumu söyleyenlerse benimkiyle kıyaslanamayacak ve ölçülemeyecek kadar mutlu görünüyorlar." "Yine de, durum buysa, buna nasıl tahammül ediyorlar? Her günü pes etmeden, umutsuzluğa kapılmadan, intihar etmeden, hatta siyaset tartışmaya devam ederek nasıl atlatıyorlar? Bu kadar katı egoist olabilirler mi? İşlerin böyle olması gerektiğinden o kadar eminler ki kendilerinden bir kez bile şüphe duymuyorlar mı?" "Ölmek istiyorum. Şimdi her zamankinden daha çok ölmek istiyorum. Artık dönüş yok." "Mutsuzluk. Bu dünyada birçok mutsuz insan… hayır, bu dünya mutsuz insanlarla dolu desem abartmış olmam herhalde." Ya da, insanlar âleminde "sevgi" denen şeyin olup olmadığından bile şüphe ettiğimi söyleyebilirim. "Acı çekenler başkalarının acı çektiğini hissederler." "Çocukluğumdan beri insan olmayı beceremedim…"

İnsanlığımı YitirirkenOsamu Dazai · İthaki Yayınları · 202334,4bin okunma

·

119 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Yağmur