Işık Ergüden'in notuyla, "Yazının (sözün, hatta görüntünün) bittiği, biterken de, onca sözün, yazının, görüntünün boğduğu insanı da peşinden sürüklediği bir dönemde, bu metin, ümitsiz, hüzünlü, karabasanlı bir edim, iktidarsızlığıyla varolabilen bir teşebbüs olarak, ancak laneti bulaştırma arzusundadır." Bu metin 'bence' sadece notların bir araya getirildiği ancak tamamlanmamış bir pasif tanıklık -saptama- projesi hissi veriyor. Çaresizliği ve çözümsüzlüğü ile fazlasıyla Albert Caraco ve Jean Baudrillard anıştırdı; yanında tuz biber olarak Schopenhauer ve Nietzsche. Zaten kitaptaki "son imge" Nietzsche'ye selam çakıyor. Ancak yeni bir şey yok. Işık Ergüden'in güzel çevirilerini tercih ederim.

Sessizliğin AnarşisiIşık Ergüden · Kaos Yayınevi · 2021178 okunma

··

587 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.