300
300. gün... Her 100 günde bir yazıyorum sevgili. İlk 200 gün, içinde az da olsa umut taşıyarak yazan bir ben vardım. Keşke bu yazıyı da aynı şekilde yazabilseydim.
Dile kolay 10 ay... Gitmeseydin de şu 10 ayı beraber geçirseydik keşke sevgili. Sana hep sonsuz sevgi, saygı, aşk ve huzur vaadetmiştim. Bu tek taraflı olmayacaktı. Sen yanımda olduğun için ben de çok mutlu ve huzurlu olacaktım. Canımdan çok sevdiğimi, her şeyimi, en değerlimi, aşık olduğum kadını başkasıyla görmek sence bana nasıl hissettiriyordur sevgili? Ben aylarca hayal kurdum, her şeyi planladım, hayatımı seninle en yakın zamanda birleştirebileceğimiz şekilde yaşamaya çalıştım. Yüzükler baktım sana sevgili. Parmaklarında hayalini kurdum. Beyazlar içinde hayal ettim seni. Peki sonra ne oldu? Hayalini kurduğum her şeyi başkasıyla yaşamaya başladığını gördüm. Her geçen gün beni kahrediyor, öldürüyor bu durum beni. Düşünsene sevgili, benim aşık olduğum insan bir başkasıyla ve bunu bir tek ben biliyorum, kimseye ağzımı açamıyorum. Ne kadar dolu olduğumu hissedebiliyor musun sevgili? Oysa bana sözler verirken, benimle hayaller kurarken sen ve ben vardık.
İlk günleri bir boş vermişlikle beklediğimden iyi bir şekilde geçirdim. Artık umut edemiyordum, umut etmek bile elimden alınmıştı. Kendimi bomboş hissettim. Hedefsiz kalmıştım. Çok üzgündüm elbette. İçimdeki o çok büyük aşk şaşkındı, ben şaşkındım. Bütün gün yürüdüm uzun uzun. Şarkı açamadım o gün, su dahil hiçbir şey içemedim, ağlayamadım. Çok garipti. Sadece boş boş yürüdüm, hiçbir şey düşünemedim. "Yarın nasıl olacak acaba" diyemedim. Elimde kalan tek şey de elimden alınmıştı. İlaç olması gereken zaman zehir olmuştu bana şaşkındım. Meğerse zaman hep aleyhime işliyormuş. O gün dua etmeden uyudum aylar sonra. Oysa görene kadar bütün gün dua edip, belki bir umut bir şeyler olur diye yaşayıp gidiyordum. Sonra sana mutluluk diledim sevgili. Bensiz bir mutluluk diledim sana. Çaresizliğimi hissetmen mümkün değil. Yazının sonunda " bir gün dönmek istersen..." yazmıştım. Ne büyük çaresizlik değil mi sevgili? O günler bir boş vermişlik vardı içimde evet ama çok uzun sürmeyeceğini, zamanla çökmeye başlayacağımı biliyordum. Evet sevgili başladı. Son 1 aydır hissediyorum bunu. Ve son 1 haftadır çok kötüyüm. Hep yürürdüm sevgili, şarkılar açıp yürürdüm. Artık çok yorgun hissediyorum hem fiziksel hem de mental olarak. Kafamın içi vücuduma ağır geliyor. Yürümek artık stres atmama yardımcı olmuyor, iyice düşüncelere dalmama ve daha kötü hissetmeme neden oluyor. Oysa 200-250 gün güzel günleri düşünerek yürür, biraz kendime gelirdim. Sende neler değişti acaba sevgili. Ben, bendeki seni hep koruyorum. Umarım hiç degişmemişsindir çünkü o kadar güzeldin ki sevgili... 6 aydır burada yoksun. Mart ayında kısa süreliğine hesabını yeniden aktifleştirdin ve kısa süre sonra hesap yoktu. Hesabı gördüğümde ne kadar heyecanlandıysam, hesabın olmadığını gördüğümde de o kadar üzüldüm. Bende o kadar büyük etkin var ki sevgili bunun hiçbir zaman farkında olmadın, ve ben bugüne kadar kimseden etkilenmemişim bunu fark ettim seninle.
Senden hep zaman istemiştim sevgili. Zaman bize yarayacaktı. Çekindiğin şeylerden bir tanesinin artık bir engel olmadığını öğrendim sevgili. Zaman hep bizimle olacaktı. Hep senden bunu istedim: zaman ver, zaman ver, zaman ver... Zaman ve aşk hepsinin üstesinden gelecekti sevgili. İnan bana ben çok çabalayacaktım. Bugün çabalayacak hiçbir şeyim yok. Hayat, seninle çok güzel olacaktı ama istemedin bunu. Hep bekledim, aylarca yazdım, seni bensiz bırakmadım; sanki dua etmedim de yalvardım sevgili günün her anında. Kendimden vazgeçecek kadar çok sevdim seni. Ki bugün her şeyden vazgeçtim ve yine seni sevmekten vazgeçemedim, vazgeçmedim. Bir kere bunun sözünü verdim. Sana ya da kendime fark etmez, hep seni seveceğimin sözünü bir kere verdim. "Söz verdim, sözümden dönmem" diyerek değil de gözüm senden başkasını görmediği için, senden başkasını sevemeyeceğim için, senden başkasına güvenemeyeceğim için, sana aşık olduğum için, en güzel hayalleri seninle kurduğum için, insanların duygularıyla oynamamak için; ben, ben olduğum için seni seviyorum. Keşke sen de beni, ben olduğum için sevip gitmeseydin sevgili. Senden gelecek bir özverinin, çabanın hayaliyle yaşadım.
Bugün sen yoksun. Ben çok üzgünüm aylardır. Yazdıklarım sana gerçekçi gelmiyordur sevgili ama gerçekten iyi değilim. Gittiğinden beri iyi değilim. İnsanlar benim bu halime alıştılar, belki sen bile alıştın sevgili ama ben bu kendime alışamadım. İnsanlar artık beni böyle kabul etmeye başladı, belki de sen de beni böyle kabul etmeye başladın ama ben hiçbir zaman kabul edemedim. Beni anladığını düşündüğüm, beni sevdiğini düşündüğüm, diğer yarım olarak gördüğüm insan yok. Güvendiğim tek insan, ailem, eşim, dostum, sevgilim, hayatımın anlamı, hayaller kurduranım, rüyalarım, gecelerim, gündüzlerim beni tek başıma bıraktı. Sen beni tek başıma bıraktın sevgili. Üstüme de "sensizlik" yükünü yükleyip ezdin beni sevgili. Ben o yükün altından nasıl kalkabilirim sevgili söylesene? Kalkamadım hiçbir zaman, kalkamayacağım da. Bunlar kimseye gerçekçi gelen şeyler değil biliyorum. Herkese geçici şeylermiş gibi geliyor. Bense sadece "dile kolay 10 ay, 300 gün" diyorum. 300 ayrı eziyet, 300 ayrı işkenceydi benim için. Ama ucunda sen olduğun için hepsi de katlanmaya değerdi.
Seninle yürürdük sevgili hatırlar mısın? Telefonumda o günlerden kalma adım sayıları var. Hangi saatler yürüdüğüm de yazıyor. Onlara bakıp seninle hangi günler yürüdüğümüzü görebiliyorum. Aylar sonra bize ait elde edebildiğim tek şey bu oldu. O bile anlık olarak güldürdü sevgili. İşte ben böyle küçük şeylerle mutlu olabiliyordum. Bir gün telefonumu düşürdüm sevgili. Yaklaşık 20 dakika sonra farkına vardım bunun. O kadar korktum ki... neden korktum biliyor musun? İçinde hatıralarımız var diye. Ağlayacaktım sevgili, telefonumu bulamasaydım oturup ağlayacaktım. Koşa koşa aramaya gittim hatta gittik. Senin de tanıdığın birisi vardı. Bulunca o kadar rahatladım ki sevgili, hatıralarımızı kaybetmediğim için o kadar rahatladım ki sevgili o an... Düşünsene sevgili, zaten elimde olan bir şeye sahip çıktığım için anlık olarak rahatladım; peki ya bir gün sen gelseydin ne kadar rahatlardım, ya da gittiğin gün nasıl kahrolmuşumdur? Düşün sevgili düşün, benim gözümden kendine bakmaya çalış. Sana kimse benim sana baktığım gibi bakmadı ve bakmayacak sevgili bunu bil. Bir anne yavrusuna nasıl bakıyorsa ondan çok çok daha güzel baktım sana, bir annen yavrusunun üzerine nasıl düşüyorsa ondan çok çok daha güzel üzerine düştüm senin, bunun ötesi var mı?
Hep zaman istedim senden sevgili. Neden bu zamanı bize vermedin? En kötü el ele tutuşup kaçardık buralardan. Ama gerek bile kalmayacaktı ki sevgili buna. Bak işte zaman bizim lehimize olacağını gösterdi bile bir yerden. Neden bana bu fırsatı tanımadın sevgili? Neden her şeyimi elimden aldın?
Artık ne hayal kurabilen ne de umut edebilen birisiyim. Hayatta en iyi yaptığım şey seni sevmekti, bir tek onu sürdürüyorum, ben karşılıksız sevmeye devam etsem de gerçek şu ki bunun hiçbir karşılığı yok. Artık yaşamakta gözüm yok. Önceden sonsuza kadar yaşamayı isterdim seninle. Ne hayal ne umut var elimde artık. Anıları tekrar eden, derbeder bir insan oldum sadece. Hiçbir şeyde gözüm yok, sadece sende vardı, o hala var ama umut yok işte; sürekli sıkıntı var, mutsuzluk var...
Güzel gözlerine bir kez daha bakabilme imkanım olsa nelerimi vermezdim ki...
Seni sevmek çok zordu sevgili. Seni beklemek çok zordu. Sensizlik bana çok ağır gelecekti. Sensizliğin faturası bana çok ağır geldi. Seni sevmek çok güzel ama çok da zor sevgili. Bunun bedelini en ağır şekilde ödüyorum. Ben sevgili, ben uykusuz gözlerimle, derin düşüncelerimle, durgunluğumla, mutsuzluğumla, umutsuzluğumla, hayatsızlığımla, bütün yaralarımla, acılarımla, her şeyden vazgeçmişliğimle, sessizliğin yüküyle 300 gündür seni sevmeye devam ediyorum. Üzgünüm sevgili, benden her şeyimi aldın ama sana olan aşkımı ve sevgimi benden alamazsın maalesef. Değil 300 gün, 300 yıl da geçse ben seni ilk gün gibi severim...🥀
·
393 görüntüleme
Bir çocuk gördüm uzaklarda
Gözleri kederli hatta korkulu
Her şeye rağmen bir an gülümsedi çocuk
Sıcak sade ama biraz kuşkulu
Bir çocuk sevdim uzaklarda
Sanıyordum ki onun özlemi de buydu
O ise bir bakışta beni örtülerimden
Yalnızca yalnızca duygularıyla soydu
...
Bir çocuk gördüm uzaklarda
Biraz çocuk biraz adam biraz hiçti
Ellerinde yaşlı zaman demetleri
Daha önce denenmemiş yeni bir yol seçti
Bir çocuk sevdim uzaklarda
Bir elinde yarın öbür elinde dün
Erken ihtiyarlamaktan sanki biraz üzgün
Dünyanın haline bakıp güldü geçti
Ben böyle yürek görmedim böyle sevgi
Şimdi çocuk büyümekte günbegün
Bütün hüzünleri okşadı birer birer
Gizli bir ümide sarılarak biraz küskün
Ben böyle yürek görmedim böyle sevgi
Şimdi çocuk büyümekte günbegün
Bütün hüzünleri okşadı birer birer
Gizli bir ümide sarılıp küstü
🌹🦋❤
Ben seni sevdim mi? Sevdim, kime ne
Tuttum, ta içime oturttum seni
Aldım, okşadım saçlarını, öptüm
İçtim yudum yudum güzelliğini
Ben seni sevdim mi? Sevdim elbette
Bendeydi özlemlerin en korkuncu
Çıldırırdım sen ne kadar uzaksan,
Aşk değil, hiç doymayan bir şeydi bu
Ben seni sevdim mi? Sevdim doğrusu
Sevdikçe tamamlandım, bütünlendim
Biri vardı ağlayan gecelerce
Biri vardı sana tutkun; o bendim
Ben seni sevdim mi? Sevdim en büyük
En solmayan güller açtı içimde
Ömrümü değerli kılan bir şeydin
Sen benim bozbulanık gençliğimde
Ben seni sevdim mi? Sevdim, öyle ya
Bir çizgiye vardım seninle beraber
Ve bir gün orada yitirdim seni
Ben seni sevdim mi? Sevdim, ya sen beni?
🌹🦋❤
Bugün, hayatta en çok olmak isteyeceğim yerden, en güzel günlerimi geçirdiğim, yıllarca şikayetçi olduğum ama senden sonra ise hem oraya hem de sana aşık olduğum yerden ayrılışımın 1. yılı...
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.