Kendimi bildim bileli çekindim babamdan.. Babalar kız çocuklarının ilk kahramanı olur derler benim ilk kahramanım babam değil, daha doğrusu babam benim kahramanım sayılmaz; dedem (annemin babası) ya da dayım benim için bir kahraman ama babam değil tam olarak. Babam benim en büyük çekincelerimden biri, çocukluğumu doya doya yaşayamama sebebim ya da kendimi ifade etmekte zorlanışımdaki en büyük etken babam.. Babamın yanında güvende hissetmekten çok gergin hissediyorum ben. Ya bir şey olursa da kızarsa ya sinirini benden çıkartırsa diye çünkü en ufak ve gereksiz bir şeyi büyütür kendi kafasında, olayı büyütür büyütür ve bir çığ hâline getirir sonrasında da kendi kafasında kurduğu senaryoya göre verir tepkisini ve o hep haklıdır, haksızsa da haksızım demez sonuna kadar üste çıkar aşağılar bağırır çağırır en sonunda tüm sinirini çıkartınca da durulur.. Pişman olur ama özür dilemeyi ya da haksız olduğunu kabul etmeyi bile uediremez kendine, haksız olduğunu bilse bile geri adım atmaz kırıp dökmekten çekinmez.. Sözlerinin yıkıcılığını umursamaz yakabildiğince yakar canımızı sonra ise susar ama değişmez. İşine gelmeyen bir şey olduysa nefes alış verişine, oturuşuna, kalkışına kısacası en ufak herhangi bir şeye kızar.. Bu yüzden hep bir gerginlik olur üzerimde onun yanındayken aynı ortamda yalnız kalmaya çekinirim kimi zaman konuşmaya çekinirim ya dediğim bir şeye kızar olayı büyütüp aynı şeyi yaparsa diye, bazen çok rahat konuşur sohbet eder şakalaşırım yanında ama yine de hâlâ babasından çekinen yanında konuşup fikir belirtmeye korkan küçük kız çocuğu içimde bir yerlerde varlığını sürdürüyor. Ben babama sarılmaya bile çekiniyorum..
·
69 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.