Bu kitapla ilgili aklımda kalan en belirgin şey uzun süredir beklediğimiz Hera'yı hiç sevmediğim. İnsanlara ilham vermekte üstüne yok, tam bir strateji uzmanı ve acının her türüne katlanabiliyor; yani gerçekten kitapta okurken zevk alınacak güçlü bir karakter. Ama bu her şeyin en iyisini bilmesi, günün sonunda herkesin onun lafına gelmesi ve asla bitmeyen kibri beni sıktı ve yordu. Kendisi de defalarca bahsetti bu kibir konusundan, nasıl hak etmeyende çirkin durduğundan ve kendisinde haklı bir kibir bulunduğundan. Buna kesinlikle katılıyorum, yıllarca uğraşarak ve hayatta kalarak geliştirdiği yetenekleriyle böyle büyük bir kibrinin olması çok normal ve hak edilmiş ama tüm dünyayı ve içindeki herkesi kendinden daha aşağıda görmesi beni deli etti. Kızı hiçbir şey şaşırtmıyor, her şeyi duygusuz bir lens aracılığıyla izliyoruz bu da kitap okuma zevkini düşüren bir şey. Ama yazara sonsuz saygım var çünkü Ervin ve Hera arasında keskin çizgiler çizmeden ne kadar farklı olduklarını çok iyi göstermiş. Bazen fark etmeyeceğimiz noktalarda Kuzey'in yorumları bize yardımcı oldu, bazen Hera'nın kendisi düşüncelerinin ucundan tutmak zorunda kaldı ama Ervin'in umudunu ve barındırdığı tüm diğer duyguların Hera'da olmayışını ben çok iyi kavradım. İlk kitapta askeri öğrenciler Hera'dan saygıyla bahsederken bu durumu hiç garipsememiş ve acımasız Hera ile tanışmak için sabırsızlanmıştım, Ervin'i ise bu sabırsızlığım sebebiyle biraz göz ardı etmiştim. Ancak yüzyılın askeri Hera olsa da bence hatırlanması gereken kişi Ervin'di. Yükseliş boyunca Hera'yı takip etsek de her sayfada kendimi Ervin'e daha da yakın hissettim. Tabiki dediğim şey Hera yok olsun, benim en büyük beklentim serinin son kitabında iki kişinin birleşerek sisteme son darbeyi indirmeleri. Umarım beklediğim kadar epik bir an olur. Devrim'de neler olacağını çok merak ediyorum.

Yükseliş 2417Sinem Ataklı · Epsilon Yayınevi · 2019241 okunma

45 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Bengü