Kuşlar Kıraathanesi
Bugün sizlere, benim için okuması oldukça keyifli geçen bir eserle geldim. Bir yanım "tam bizi anlatan" , "içimizi sımsıcak eden, samimi" vb. klişe cümlelerden kaçınmak isterken, bir yanım çocuk hevesiyle, öyle olduğu gibi cümleleri peşpeşe dizme telaşında. Kuşlar Kıraathanesi'ne fiziken yolum henüz düşmemiş olsa da, eserin dünyasına ziyadesiyle misafir olduğumu düşünüyorum. Şengül Teyze'nin lahmacunlarına iç geçirip, Zekai Abi'nin toplasan altmış merdiven etmeyecek mesafede bestelediği şarkıyı dinlerken hikayenin sonunda yazarın hâline kahkaha attığım , Vehbi Dayı'nın duasına canıgönülden amin deyip, Eşref'in gözyaşlarını ellerimle silmek istediğim, "Yolcu" hikayesini okurken; okulda duramadığım o günde, Zağnos Paşa Camii'nin bahçesindeki banklarda oturmaya giderken Alperen Ocakları'ndan yükselen Muhsin Yazıcıoğlu sesiyle nasıl içimin yandığını hatırladığım doğrudur. Benim onunla ilk tanıştığım yerdir Balıkesir. Salih Tozan'da yanımıza kadar gelişi, bize nereli olduğumuzu soruşu... "Biz Kalmak" hikayesini okurken dahi, onu hatırladım. Hani bir sözü vardır, "Vatan sevmenin çilesini biz çektik, edebiyatını onlar yaptı." diye, bu hikaye bence tam bu sözün ete kemiğe bürünmüş hâli. Ve Ayşegül... Abdurrahim Karakoç'un Mihriban'ı gibi adı gerçekte kimbilir ne olan yâren... Yazar hisleriyle cebelleştiği satırlarda, belki sevdiğini kabul etmiş lakin sanki olanın aşk olmadığına da kanaat getirmiş olsa da; yine de dokunaklı satırlar olduğunu inkar edemeyeceğim. Kimbilir, belki de haklıdır. Nihayetinde Yunus da demez mi "İşitin ey yârenler, kıymetli nesnedir aşk; değmelere verilmez, hürmetli nesnedir aşk" diye.
Velhasılıkelam, Kuşlar Kıraathanesi herkese tavsiyemdir. Muhakkak kitaplığınızın bir köşesinde durmalı ve ara sıra açıp okumalısınız, unuttuklarınızı hatırlamak adına...
Okuyup bitirdikten sonra kitap sizde ne bırakır bilemem. Benim kulağımda oyunun bitip de artık eve gitme zamanının geldiğini hatırlatan bir ezan sesi, burnumda yeni pişmiş kestane kokusu, damağımda tarçınlı akide şekeri tadı, yüzümde sobanın karşısında uyuyakalmış kimbilir kaçıncı rüyasını gören bir kız çocuğu gülümsemesi ve yüreğimde hissettiğim koskoca bir özlem bıraktı.
Samet Çıldan 'ın kalemi daim olsun.
··
79 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.