Bir zamanlar bütün duyguların üzerinde yaşadığı bir ada varmış. Mutluluk, üzüntü, bilgi ve diğerleri. Aşkta dahil.
Bir gün adanın baktmakta olduğu duygulara haber verilmiş. Bunun üzerine hepsi adayı terk etmek için sandallarını hazırlamış.
Aşk adada en son kalan duygu olmuş çünkü mümkün olan en son ana kadar beklemek istemiş.
Ada neredeyse battığı zaman, aşk yardım istemeye karar vermiş. Zenginlik çok büyük teknenin içinde geçmekteymiş.
Aşk," zenginlik beni de yanına alır mısın? "diye sormuş.
Zenginlik, "hayır alamam teknemde çok fazla altın ve gümüş var. Senin için yer yok" demiş.
Aşk, çok güzel bir yelkenlinin içindeki kibirden yardım istemiş.
"Kibir lütfen bana yardım et."
Kibir, "sana yardım edemem aşk. Sırılsıklamsın ve yelkenlimi mahvedebilirsin" demiş.
Üzüntü yakınlardaymış ve aşk yardım istemiş.
"Üzüntü seninle geleyim."
Üzüntü, " of aşk o kadar üzgünüm ki yalnız kalmaya ihtiyacım var" demiş.
Mutluluk da aşkın yanından geçmiş ama o kadar mutluymuş ki aşkın çağrısını duymamış.
Aşk birden bir ses duymuş.
" Gel aşk seni yanıma alacağım."
Bu aşktan daha yaşlıca birisiymiş. Aşk o kadar şanslı ve mutlu hissetmiş ki kendini, onu yanına alana kim olduğunu sormayı akıl edememiş.
Yeni bir kara parçasına vardıklarında, aşka yardım eden yoluna devam etmiş. Ona ne kadar borçlu olduğunu fark eden aşk, bilgiye sormuş
" bana yardım eden kimdi?"
Bilgi, " o Zamandı" diye cevap vermiş.
Zaman mı? " Neden bana yardım etti ki" diye sormuş aşk.
Bilgi gülümsemiş. " Çünkü sadece Zaman, Aşkın ne kadar büyük olduğunu anlayabilir".
·
39 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.