Neyzen Tevfik, Kahire'de beş parasız sokaklarda kalırken Bektaşi tekkesine sığınır.
"Niyetsiz oruç tutuyordum" dediği dönemde bir gün çok açtır. Bir köpek gelir yanına, ağzında da ekmek vardır. Neyzen Tevfik ekmeği çeker alır. Ancak dayanamaz ve yarısını köpeğe geri verir ve "Herhalde aramızda bir fark olmadığını düşünmüş olacak ki zamanla benden korkusunu attı ve ekmeği yemeğe başladı" der.
Neyzen ile köpek arasında dostluk oluşur. Neyzen köpeğin adını da Ashab-ı kehf’ten yani yedi uyuyanlardan birinin adı olan "Mernuş" koyar.
Mernuş o günden sonra Neyzen Tevfik'in yanından hiç ayrılmaz.
Neyzen Tevfik, ne zaman parasız kalsa içki, esrar ve yiyecek için köpeği satar. Ancak Mernuş kısa bir süre sonra kaçarak Neyzen’e yanına geri döner.
Ve Neyzen Tevfik, Mısır'dan İstanbul'a dönecektir, vapur bileti parası için Mernuş'u son kez satar. Vapur hareket etmek üzeredir ve Neyzen Tevfik'in gözü köpeğini aramaktadır. Onun tekrar kendisine döneceğine inanır.
Tam ümidini kesmek ve vapur da kalkmak üzereyken bir havlama sesi duyulur. Neyzen "Biliyordum geleceğini" der.
Ve Neyzen Tevfik'in Mernuş öldükten sonra yazdığı şiir:
Bu engin ayrılık canıma yetti,
Başımdan aşıyor kederim Mernuş,
Bu yolda yazılmış fermanı kaza,
Bunu da gösterdi kaderim Mernuş.
Bağlanmıştım bütün kalbimle sana,
Şu fani cihanı okuttun bana.
Sen göçtükten sonra ben yana yana
Hicranla gözyaşı dökerim Mernuş.
Bu yolda cahilim, bildiğim kısa,
Sen girdin toprağa ben düştüm yasa.
Haklı haksız hatırını kırdımsa
Affet günahımı, beşerim Mernuş!
(Buraya kadar alıntıydı.)
Bu şiirini Bakırköy Akıl Hastanesinde yatarken yazmış. Boşuna demiyorlar "Aşıklar delidir." diye.
Köpeğine Kıtmir değil de Mernuş ismini vermesi de ilginç. Belki de kendisini Kıtmir olarak görüyordu.
23 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.