Gönderi
Kuru Kız
Ayfer Tunç’ un okuduğum 3. romanı Kuru Kız. Ayfer Tunç’un kendine özgü bir yazım tarzı var, anlatımı ise bana göre gerçekten çok akıcı. Kitaplarını okumaya başladığım an elimden asla düşüremiyorum. Ne olacağını, nereye bağlanacağını merak ediyorum.
Karakterleri ise gerçekten başka bir konu. Ben olmasam da karşı komşum olmasa da, bu şehirden bu ülkeden kısacası içimizden birisi gibi. Karakterlerin hikayeleri ise her seferinde bir sokağa farklı penceren bakıyormuş hissini veriyor. Benim yaşamadığım için belki de hiç düşünmediğim başka insanların başka hikayeleri.
Kuru kız. Mahalleli ona bu lakabı takmış. Kız kurusu diyemedikleri için bunu demeyi daha kolay bulmuşlar. Mahalleliyi belki tahmin edebiliyorsunuzdur. Siz fikirlerini sormasanız da kolayca fikirlerini belirtebilirler, onların çizgisinde ilerlemeniz onlar gibi olmanız gerekir. Kendileri dışındaki insanlara çok iyi bakmazlar, onların normalleri kendileridir. Onlar için kapı arkası yoktur, her olaydan haberdar olmaları gerekir. Bu insanlar iyilik de yapabilirler. Yaptıkları iyilikleri kadar size sorular sorabilirler. Çünkü artık hakları vardır. Size iyilik yapmışlardır ve karşılığını da almaları gerekir. Bu küçük iyiliklerle kendilerini mutlu ederler, başkalarının onlara muhtaç olduğu duygusu ise onları daha çok tatmin eder.
Bu insanlar sesi çıkmayan insanları daha çok severler. Çünkü onlara söz geçirebilirler, onları kullanıp işlerini yaptırabilir, belki de kolayca yönetebilirler. Sesi çıkmayan insanın, sesi çıktığında ise bu bütün iyilik büyüsü bozulur. Maskeler düşer ve yüzler ortaya çıkar.
Kuru Kız ( hikayede bir ismi yok) annesini, babasını ve kardeşini kaybediyor. Onları kaybetmesi ile kendi hayatı olduğunu hatırlıyor, ve ilk defa sadece kendi isteği ile hareket etmeyi öğreniyor. Hayallerinin ve yapabileceklerinin farkına yalnızca etrafındaki insanları kaybedince varabiliyor.
Belki bizi engelleyen mahalledeki insanlar, belki ailemiz, belki de kendimiz. Yaşamak istemediğimiz bir hayatı yaşamaya çalışmak. Kendi hayatımızda bile eğreti durmak.
Sebepler değişebilir, ama çözüm bizde. Kendi hayatımızın kararlarını kendimiz verebilmekte.
Duvarlarınızı çok düşünmeden kese kağıdı rengine boyamanız, belki de valizinizi hiç doldurmadan dünyanın sonuna gitmeniz dileğiyle. İyi okumalar ^^
··
112 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.