CADI KAZANINDA PANDEMİ
Pandeminin insanların yaşamları üzerinde çok gerçek, çok kişisel bir etkisi oldu. Bir birey ister kişisel olarak hasta olsun, ister sevdiği birini COVID-19 nedeniyle kaybetmiş, işini kaybetmiş veya 'yalnızca' evde kalma emirleri ve küresel panikle 'sadece' mücadele etmiş olsun, her birimiz farklı şekilde ve çoğumuz derinden etkilendik.
Deneyim hepimiz için gerçekten farklıydı ama özünde benzerdi. Çoğumuz bağlantı kurmak ve normale dönmek için can atıyorduk.
En büyük değişikliklerden biri sosyal etkileşimleri içeriyordu. Birdenbire çok sayıda insan evden çalışıyor, derslere çevrimiçi katılıyor ve hane halkı veya onaylı balon dışında kimseyle sosyalleşmekten kaçınıyordu. İnsanlar yeni yaşam biçimlerine uyum sağladıkça iletişim kurma ve davranış biçimleri de değişti.
Peki ya ruhsal durumumuz?
Özlem Pekcan hocamın sayesinde Ülkü Yağmur Ural ile tanışmış olduk ki kalemi ile de tanışmam uzun sürmedi. On yedi tane birbirinden değerli birbirinden güzel öykülerini kaleme aldığı kitabını keyifle okudum. Okurken yalnız olmadığımı hissettim. Genel anlamda böyle bir salgın durumunda yaşanılan psikolojik durum herkes gibi beni de etkisi altına almıştı. Özellikle #anksiyete üzerinden vurdu ki maalesef obsesif kompülsif bozukluğu olan birinin böyle bir süreçte beyninin çalışan bir motor görevinde olması psikolojik doğrultuda oldukça zor ve kritik bir süreç. Her bir hikâye de kendimden bir parça buldum sanki. Özellikle Davetsiz Misafir öyküsü...
Sirkeli suda bekletilen meyve sebzeler, bolca suda yıkanan marketten alınan paketli gıdalar. Açıkçası yalnız olmadığımı hissetmek beni çok rahatlattı. Kalemi oldukça akıcı ve sade. Okurken her öyküde sizlerde ortaklık ediyorsunuz. Ben çok sevdim kitabı. En azından bana bir noktada iyi geldi diye düşünüyorum.
Şimdiden okuyacak olanlara keyifli ve keyifle okumalar dilerim.
.
.
·
27 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.