Avrupalı; çocuk sevmez, mutsuz, soğuktur. (“Yok, mutlu” diyen varsa uluslararası mutluluk araştırmalarına baksın.) Amerikalı; çıkarsız iş yapmaz, fil gibi tüketir, dünyada bir kendi var sanır, acımasız ve kapitalisttir.
Severim ülkemi de, insanımı da.
Misal, simitle ayranı çok severim.
İzmir’i, Ege’yi ayrı severim.
Güneydoğu’da el ele dolaşan sağlam erkek arkadaşları severim. O kadar teklifsiz, içtenlik doludur. Biraz sevsinler seni, hemen çiğköfte yoğururlar.
Karadeniz’in yurt sevgisini, doğallığını, aklını severim. Hamsi- sini de...
Erzurum’un dadaşı, kıtlaması; Elazığ’ın gakkoşu...
Trakya tarafına gittin mi... Nasıl çalışkandırlar, arı gibi.
Akdeniz’in doğası, kırmızı yanaklı, gürbüz, sümüklü çocukları, keçileri, masmavi denizi... Emin olun, maki bitki örtüsünü bile severim.
Ankara’yı sevmem pek. Politikacısı, yolsuzluğu, kara para aklaması... Bir seçim sonrasında, arkadaşım, “Ankara, tecavüzcüsüyle evlendi” demişti. Doğru. Eski TBMM, Anıtkabir var da en azından onlarla avunuyoruz.
İstanbul da kötülükte geri kalmaz Ankara’dan. Allahtan orada da Osmanlı’dan izler var da... Bir de Kulelim, boğaz, lüfer, istavrit var. Baktıkça kötülüğü unutuyoruz biraz.
Denizli’de adres sor, yüzleri güler sana. Mola ver yolda, tüm Ege üzümünü sunar sana. Ayvalık mis gibi zeytin kokar, Demirci mis gibi halı.
Ülke insanlık kokar, insanlık.
·
12 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.