Aşkın Patolojisi - E. A. TUNA /Hayat devam ediyor mu sahiden?
Siz hiç biriyle kurduğunuz planları yalnız gerçekleştirmek zorunda kaldınız mı?
Sevdiği kokuyu o gidince duymak?
Sevdiği yemeği o gittikten sonra yemek?
Sevdiği şarkılara istemsizce maruz kalmak?
Geçtiğimiz yıl 
Nazım Hikmet Ran'ın bir kitabını okumuştum. "Sensiz yaşayamam," diyen Piraye'ye sesleniyordu:
"Yaşarsın, kalbimin kızıl saçlı bacısı.
En fazla bir yıl sürer
yirminci asırlılarda
ölüm acısı."
Öyle miydi sahiden?
En fazla bir yıl mı sürüyordu ölüm acısı?
Yoksa insan unutamıyor ama alışıyor muydu?
Alışmak aşka ihanet miydi?
Peki ya alışamamak?
O gittikten sonra da sanki o varmış gibi yaşamak,
Bütün kahvaltıları yine iki kişilik hazırlamak?
O varmışçasına dans etmek en ikinizin müziğinde?
Terzi kendi söküğünü dikemezmiş. Peki psikolog kendi yarasını onarabilir mi? Ya o yarayla yaşamayı seviyorsa? Hikayemizin başkahramanı Metin de bir psikolog. İsminin sözlük anlamına baktığımızda "acılara dayanabilen, dayanıklı kimse." Belki de bundan yüklenmiştir bunca acı kendisine... Ve onun eşi, kalbinin eşi, onsuz yaşayamam dediği Seda. Bir söz duymuştum, kimindir bilmem: "Allah der ki, kimi benden çok seversen onu senden alırım. Onsuz yaşayamam deme, seni onsuz da yaşatırım." Onsuz yaşayamam, ne beylik cümle! Bu kadar iddialısını Nazım Hikmet bile kurmamış: "Ben sensiz de yaşarım ama seninle bir başka yaşarım."
İnsan hep en sevdiğiyle sınanır ve güzel giden şeylerin hep bir sonu vardır. Her şey güzelken farkına varamaz, bu güzellik bozulduğunda anlarsın. Bazı anlayışların bedeli ağırdır. Eserin başkahramanı Metin de bu gerçekle yüzleşir. Bitmez dediği bitmek, gitmez dediği gitmek zorunda kalmıştır. Peki ya fiili olarak biten şeyler kafasında devam ediyorsa ve fiili olarak gidenler kafasında hayatının baş köşesindeyse?
Sizin hiç, "dermanım olmasın," dediğiniz dertlere düştüğünüz oldu mu?
"Karımı görüyor olmam, size ya da meslektaşlarınıza göre sadece bir sanrı. Bir problem, hastalık. Doktor Bey, siz bu ilaçla hayatımdaki tek güzel şeyi çekip alıyorsunuz benden. Ve ben bununla yaşayabileceğimi sanmıyorum." (s. 47)
"Peki sen kimin zihninden çıkıp geleceksin? İkimiz de ölmüş olursak ne kalacak geriye?" (s. 35)
Kim yaşatacak birlikte kurduğumuz hayalleri?
O zaman hayallerimiz de ölmüş olmaz mı?
"O hayalini kurduğumuz yere sensiz de giderim, o filmleri sensiz izlerim, bergamotlu çaydan vazgeçmem, tek başıma kilometrelerce bisiklet de sürerim. Ama... ama o şarkı yalnızca bizim!
Aşkın Patolojisi
Bir aşk,
Bir ayrılık,
Bir ölüm,
Bir psikoloji romanı.
Gerek içeriğinin samimiyeti gerek çizimlerinin kalitesiyle oldukça başarılı, sıkmayan anlatımı ve dozunda duygularıyla vıcık vıcık olmaktan uzak, sizi yeni bir dünya ile tanıştıracak ve bir süre o dünyada yaşatacak bir eser.
Eserin kapağını açar açmaz çok güzel bir uyarı karşıladı beni:
"Bu kitap ... aittir. Değeri, almak için ödediği bedelden daha fazladır. İzinsiz almayın, okuyunca geri verin ki başkaları da okuyabilsin. Armağan edilirse teşekkür edin ve siz de başkasına armağan edin!"
Ne kıymetli bir uyarı. Bütün kitapların ilk sayfasında yazılı olsun isterdim.
"Aaaaaaaah! O kadar yoruldum ki, o kadar yorgunum ki..." (s. 35)
Ekrem Aral Tuna
Oyuncu,
Psikolog.
Bu eserin yazımında psikoloji ile ilgili bilgilerini oldukça iyi kullandığını ve karşımıza yapaylıktan uzak bir kitap çıkardığını düşünüyorum. Hacmine rağmen başkahramanın iç dünyasını ayrıntılı olarak tanıma fırsatı buldum okurken ve onunla bir yakınlık kuruldu zihnimde.
Yazarın ilk kitabı aynı zamanda. Böyle nitelikli bir başlangıç her kalemden çıkmaz diye düşünüyorum. İmzalı olarak elime geçmiş olması ve okumak benim için şerefti.
Daha çok okurla buluşmasını temenni ederim.
Keyifle okunması, okutulması dileğiyle...
··
1,629 views
Çok etkileyici bir inceleme olmuş👏 Metin'i ve yaşadıklarını merak etmemek elde değil. Okuyacağım bir kitap önerisi oldu teşekkür ederim 🙏
Keyifle okunması temennisiyle...
Çok anlamlı bir inceleme olmuş. Temin edebilirsem okumayı çok isterim.
Nazım’ın Piraye’ye seslenişine gelince Piraye unutmaz dönmez geri aynı yolu yürümez kendi üzerine basa basa gider. Acısını göğsünde büyütür, göğsünde avutur. “Tahir olmak da ayıp değil Zühre olmak da” ama Piraye olmak biraz aşkın acısından geçiyor galiba…
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.