sevgili şairin filmlerini büyük hayranlıkla izledim, izliyorum ama şiirlerinden aldığım keyif, okurken hissettiklerim.. tekrar tekrar okuma arzusu, anlatabileceğim gibi değil. okuduklarım hakkında yazmaya çalışırken, haddimi aşmış gibi hissediyorum, anlıyorsunuz değil mi ?
"yalnızlığımın çorak toprağında
bitmiştir
binlerce tek ağaç"
sadece bu alıntı, okuduğum ilk andan itibaren, kafamın içinde binlerce görüntü oluşturdu, gözlerimden yaşlar akıttı.. dizime derman gibi ama yarama da tuz gibi. kitabı bir parçam gibi hissediyorum elim kolum hızla atan kalbim, her şey o kadar benim ki, sanki önceki hayatımda ben yazmışım gibi.
yalnızız, daha iyi anlatılabilir mi ?
