Tüyler diken diken... Baş karakter ORHAN, Babasının bağnazlığı ve zorbalığı yüzünden düşünmekten menedilmiş ve bu durum onu kendisine düşman etmiştir. Kendi tabiriyle "Denize düşen yılana sarılır." diyerek materyalizme merak salmış bu düşünce doğrultusunda hareket etmiştir. Babasının evinde ilim namına sadece dini meselelerden ibaret oluşu izaha ve tecessüse müsaade vermediğinden ötürü ona karşı gelmiştir. İlk önce Tıbbiyeye girmek istemiş fakat babası izin vermemiştir. "Darülmuallimine girmemi de istemedi. Orada yeni müdürün sarıklı talebeye sarıklarını çıkarttığını biliyordu." Orhan'ın da bir zamanlar sarıklı olduğu ve bir gün annesinin önünde sarığını yere çalıp çiğnemiş olduğunu görüyoruz. "Ben kafamda kefen taşımak istemiyorum!" demiştir. O günden beri babasıyla zıt düşen, sürekli münakaşa eden bir evlat konumuna düşmüştür. Mektepte talebeyi camiye girmemeğe teşvik ettiği için bir geçici kovulma almış ve babasıyla ilk ciddi ayrılığı orada başlamıştır. "Materyalist kütüphane... İnadına ulûmu tabiiyeyi çok seviyordum. Mektepte talebeyi camiye girmerneğe teşvik ettiğim için bir tardı muvakkat aldım." Akrabaları daha doğrusu amcasıyla araları açılıp babası vefat edince kendi başına hayatını kazanmıştır. İnsanı maddeden ibaret zanneden, manevi olan her şeyi geriye atan bir karakterdir Orhan. Tahsin meselesiyle birlikte fikirleri belirginlik kazanır ve değişir, eskisi kadar babasına kızmaz. Aklı öne çıkarıp insana ait tüm duyguları geri planda bırakan MATERYALİZM'e karşı bir iç savaş yaşamıştır. Sorun burada zaten... Ne yaparlarsa yapsınlar insanların duygularından mahrum bırakamazlar aklı devredışı bırakın da demiyoruz. Demem o ki ölçüyü bulabilmeli insan. Ne sadece akıl, ne sadece duygular. İkisi birlikte olmalı. Belki tam bir eşitlik sağlayamaz elbette bazılarında akıl duygudan baskın gelir ama hislerimize de hiç etmemeliyiz. Peyami Safa bunu anlatmak istiyor. İnsan maddeden çok manevi bir varlıktır. Bunu romanında açıkça görebiliyoruz. Ama bana göre duygularımızın peşinde koşarken aklımızı da dinlemeliyiz. Asıl mutluluk ölçüyü tutturabilmekte sanırım. Çünkü çizgiyi koruyamazsak sınırı aşmaya başlıyor. Bu da hiç iyi olmuyor, bize zarar veriyor. Gelelim konusuna... Küçük bir ihmali yüzünden çocuklar arasında kavga çıkmış ve de sorumluluğu kendi üstüne alarak mektepten ayrılmıştır. Olaya sebep olan hadise Cemil'in Tahsin'e "Eşek Türk!" demesiyle başlar. Bu cümle ilk başta kaşlarımın çatılmasına sebep olsa da sonradan Cemil'n annesiyle Mustafa'nın (Tahsin'in babası) arasındaki münakaşa nedeniyle gerçekleştiğini anladım. Cemil annesi ve babası yüzünden Türklere düşman gibi yetiştirilmiş daha doğrusu yetiştirilememiş küçük bir çocuk bunu sadece görür ve öğrenir. Tüm olay bundan mütevellit... Bir taş nelere sebep olur. Kitapta Orhan'ı önceleri materyalist birisi olarak görüyoruz. Materyalist düşünceye "... Evimin cehennemi içinde bana biraz serinlik verebilecek bir bu fikirler vardı." dediğini ve arkadaşı Necati'ye uğradığı gün "Acaba, diyordum kendi kendime, bende.. benim materyalist fikirlere saplanışım, denize düşenin yılana sarılmasına mı benziyor?" demiştir. Ve bu düşünceyi bir isyana karşılık benimsediğini zamanla onunda manadan yana düşündüğünü görüyoruz. Orhan ve Vedia'nın aşkını... Parayı bulduktan sonra yalıya uğramayışını... O sırada Vedia'nın hem Orhan'ı hem Rüştü'yü sevmesini... İkisine de ne evet ne hayır dediğini... Ve de sonunu asla unutmayacağım. :) Son bir şey...Bu kitapta en masumu Bahri'ydi benim için. Sadece aşkından değil türlü sebeplerden gerek kardeşinin hastalığı gerek ülkenin geçirdiği buhranlar... Kurtulmayı ölümde aradığı için en çokta yaşamayı o hak ediyor diye düşünüyorum. İntihar eden insanlara sebepsiz çok üzülüyorum... Vedia ne istediğini hâlâ bulamamış bir kafa karışıklığı ve duygularının kargaşasıyla bocalarken aşkta da şansını bulamadı sarı oğlan... Orhan'ı ise zerre sevemedim. Olan Bahri'ye oldu.

Biz İnsanlarPeyami Safa · Ötüken Neşriyat · 19992,909 okunma

·

38 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Öylesine