Oldukça iddialı bir tanıtımı var eserin. Bu kitabı okuduktan sonra "Bir kitap okudum," diye düşünmeyeceksiniz. Zira Xu ailesinin yaşadıkları o kadar gerçek ki, tek düşünceniz "Bir hayat yaşadım," olacak. Öyle bir hayat ki; mutluluk ile hüzün, zenginlik ile yoksulluk, yaşam ile ölüm, dostluk ile düşmanlık, tutunmak ve kopmak iç içe. En son

Gazap Üzümleri kitabını okuduğumda bu kadar yoğun duygular yaşamıştım. İki yüz sayfalık bir kitabın bir insana aynı duyguları yaşatması tarif edilemez... Xu ailesi Baba, anne ve asıl hikayenin başından geçtiği Fugui, Jiazhen; çocukları Fengxia, Youqing; damatları Erxi... Bir aile çocuklarından ne bekler? Kendi yaşadıklarından daha iyisini yaşamaları ya da mal varlıklarını daha iyi hâle getirmelerini mi? Yoksa asıl istedikleri hayatta başaramadıkları şeyleri onlara başartarak ruhlarını tatmin etmek mi? "Babamın benden yapmamı istediği şeylerin, onun yapamadığı şeyler olduğunu düşündüm." (s. 25) Bazen bir hata bir ömre mâl olur. Bazen hata diye gördüğün sana bir ömür verir. Hayatın dönüm noktalarına bakıldığında hep hatalarla örülü olduğu görülür. Önemli olan o hatadan sonra hayata bakış açın, kendi hayatına verdiğin yöndür. Xu ailesinin hayatı da bir hatayla şekil alıyor. "Babalarının günahlarını çocuklar çeker," derler. Kimi zaman eşler, kimi zaman çocuklar, kimi zaman bütün bir kuşak... "Mutlu olduğun sürece fakir olmak utanılacak bir şey değildir." (s. 38) "Bizim Aile" diye bir film vardı Türk sinemasında, hatırlarsınız. Başlarına ne gelirse gelsin birbirlerine daha sıkı sarılarak güç buluyorlardı. Ne kadar güzel bir şey değil mi? Peki ya tutunduğun dallar bir bir koparsa ve geriye sarılacak kimsen kalmazsa? "Bir kadını al onu yont yont anne olsun," der

Sezai Karakoç bir kitabında. Her ne kadar hikayenin başkahramanı Fugui olarak görünse ve olaylar onun anlatımıyla can bulsa da bu hikayenin derleyip toparlayanı, yaşama güç katanı yine anne Jiazhen... Yakalandığı hastalığın tedavi edilemez olmasına sevinen Jiazhen: "Tedavi edilemez olması iyi bir şey, yoksa tedavi masrafları için parayı nereden bulabilirdik?" (s. 106) Boşuna değildi Gazap Üzümleri'ne benzetişim. Bazen bir savaşla gelir yokluk bazen bir krizle. Önemli olan o yoklukla nasıl mücadele ettiğindir.

Piyanist kitabını okuyanlar ya da sinemaya uyarlanışını seyredenler bir karameli bütün ailenin paylaştığını bilir, tıpkı bu kitapta bir patatesi iki ailenin paylaşması ve yarım patatesle kocaman bir ailenin doyma çabası gibi... Bir ailenin merkezinde dönemin siyasal, sosyal olaylarına da şahitlik ediyorsunuz. Yazarın bizzat tanığı olduğu Çin Kültür Devrimi, sosyalizm eleştirisi...

Cengiz Aytmatov kitaplarını okuyanlar benzer yaşamları kitaplarda görmüşlerdir. Hepimizin bildiği bir söz var, "coğrafya kaderdir," bazen de kederdir coğrafya. Ailenin bütün bireylerinin bir odanın içinde yok oluşuna şahit olmaktır. En acısı da hepsinin ardından bakakalmak... "Sevdiklerim birer birer öldüler ama ben hâlâ hayattayım." (s. 201) Saatlerce konuşabilir ve yazabilirim kitap hakkında. Gerek insan psikolojisi, gerek sosyal gerekse siyasal açıdan üzerinde birçok cümle kurulabilir. Ama bir kitabı tanımanın en iyi yolu onu okumak, onu yaşamaktır. Çok az kitap için kullanırım "okumadan ölmeyin," cümlesini. Bu kitabın da öyle bir kitap olduğunu düşünüyorum. Duygularınızı doğrudan etkileyecek, düşünce yapınıza şekil verecek ve ailenize farklı bir gözle bakmanızı sağlayacak. Zira bir gün doğru bakış açınızı bulduğunuzda o bakış açısıyla bakacak kimseniz kalmamış olabilir etrafınızda.

YaşamakYu Hua · Jaguar Kitap · 20164 okunma

··

2 plus 1

·

18.3k views

Seda olğun

@Seda_linka ·

3mo

Şuan okuyorum ama nasıl desem içim parça parça bir patates için kavga etmek mi ,yoksa bir kan vermek için hastane odasında canın çıkana kadar kanını emmeleri mi , uzak bir köyün hikayesidir okuduğum ama gözümde canlanan Kudüstür gazzedir, kitap bana bu dönemde çok ağır geldi bilmiyorum hassas olmak mi yoksa yaşamanın bu denli zor olması mi incitti çok garip 130 da bırakıyorum şuan bir baba oğlunun cansız bedenin kollarında taşıdı gömdü ölü olan anne babasına teslim etti ve döndü kulubesinin önünde sesini duyurmadan ağlamaya çalıştı, insan kendinden geçer de acı geçmez vesselam

Bu yorum görüntülenemiyor