Kolay olmayacağı başından beri belliydi! İlk insan ve ilk Peygambersin ama bir oğlun bir oğlunu öldürüyor. Nuh aleyhisselam’sın ama eşin ve çocuğun iman etmiyor. İbrahim aleyhisselam’sın ama ateşe atılıyorsun. İsmail aleyhisselam’sın ama bıçak boynuna dayanıyor.
Yakup aleyhisselam’sın ama çocuğunun hasretiyle yaşıyorsun. Yusuf aleyhisselam’sın ama kör kuyulara atılıyorsun. Zekeriya aleyhisselam’sın ama testereyle ikiye bölünüyorsun. Eyyüb aleyhisselamsın ama hastalıklar peşinden geliyor. Kolay olmayacağı, imtihanda olduğumuz çok belliydi.
Resulullah ﷺ da ağır imtihanlara maruz kaldı. Hatta en ağır imtihanlara! Uğradığı işkenceler, sevdiklerinin ölümlerine şahit olma, hastalıklar, hicret, savaşlarda aldığı darbeler, çektiği açlıklar ve daha bir sürü imtihan. Kolay olmayacağı o kadar belliydi ki, anlamak istemedik!
Önümüzde sarp bir yokuş var. Yükümüz ağır, yolumuz uzun ve dar, arazi engebeli, yokuş çıkarken nefesimizin kesileceği bariz. Hazırlıklarımızı ona göre yapmalıyız. Direncimizi yükseltmeliyiz. Sevdiklerimize kavuşamayacağımızı, kavuşsak bile ayrılacağımızı aklımızdan çıkarmayalım.
Hastalıklar bizi bekliyor, korku ve açlıkla imtihan edileceğiz, çocuklarımız bizi bunaltacak, yazlarımız sıcak ve kurak, kışlarımız karlı ve soğuk geçecek. Kalbimiz kırılacak, uykusuz kalacağız, gözümüz yaşaracak. Çünkü kolay olmayacağı başında söylenmişti. Aldanmamalıydık!
İmtihan dediğinde böyle olur. Terletir, yorar, süre kısıtlıdır, hep bir doğru mu yapıyorum diye endişe ettirir, kazanamama korkusu vardır.
Bize düşen son saniyeye kadar gardımızı düşürmeden, umudumuzu yitirmeden, keşkelere takılmadan yol almaktır. Azığımız bol dua ve istiğfardır.
Allah bizleri düşsede düştüğü yerde kalmayan, kalkan toparlanan, yolun uzunluğunu unutmayan, yolun sonuna odaklanan, gözünü menzile dikmiş, yolda kırılıp dökülmeyen kullarından eylesin. Sabrımızı artırsın, mücadele azmi versin. Yol açık, yola çıkalım. Yol bizi terbiye edecektir.