Dünyaya bir daha gelecek olursam eğer, lütfen, bu sefer de imtihanım ailem olmasın. Yaşadığım bu korkunç hayatın sorumlusu onlar çünkü. O kadar çok şeyi düşünüyorum ki... Geçmişi, şu anı, geleceği... Hepsinde de, yaşadığım (ve yaşayacağım) o korkunç günlerimin içinde ailemin izi var ve ne yazık ki hep var olmaya devam edecek. Hapishanedeki mahkumlardan hiçbir yanım eksik değil. Verdikleri bi yemek bi su sadece farklılık bu. Bi işsiz kalsam aylarca insan yüzü görmüyorum. Çünkü kendileri nasıl bir hayatı yaşadılarsa zamanında, şimdi benimde aynı hayatı yaşamam için fazlasıyla elinden geleni yapıyorlar. Nefret ediyorum onlardan. Beni dünyaya getirdikleri o güne de lanet ediyorum. Madem böyle kahrolası bir hayatı yaşayacaktım ne diye böyle bir ailede dünyaya geldim sanki...
Onlar için her şey bir paranoya her şey. Cinsiyetimin kız olmasından tutun da, başıma gelebilecek her şeye kadar. Hayatımın her anını zehir ettiler bana. Ne çocukluğumu, ne gençliğimi yaşayabildim. Bir rahat nefes alabildiğim yok ki. Bir huzur verdikleri yok. Onlar yüzünden ne arkadaşım olabildi, ne hayatımın en güzel çağlarını dolu dizgin yaşayabildim ne de bir iş sahibi olabildim. Sürekli her şeye karışıp hayatımın her aşamasına duvarlar ördüler. Gitmeme izin vermediler. Beni kendi hayatımın içinde, ördükleri duvarların arasında hapsettiler. Şu an bunları düşünürken bile nefretim git gide çoğalıyor. Evlatlık olsam ancak bu kadar olurdu. Gerçi çalışsam ne olacak, onlarca eziyet çekip kazandığım parayı babanın avuçlarına sayıyorum. Neymiş borcu varmış, banane borcundan ya. Ben sizin köleniz miyim? Akşama kadar canım çıkana kadar çalışacağım, uykusuz kalacağım, yorgun olacağım, kazandığım paranın 5 kuruşu bile benim cebime girmeyecek? O zaman ne anladım ben bu işten. Size evlat mıyım yoksa hizmetçi miyim belli oluyor mu? O kadar bıktım ki bu kahrolası hayatımdan, intiharı bile denedim ölemedim ya ölemedim. Kurtulamadım bir türlü bu lanet olası hayatımdan. Kaç git, kendi hayatını kur yaşa et vs diyorlar. O kadar kolay olsa acaba 1 dk daha bekler miydim burada?
Beklemekten, bu şekilde yaşamaktan (tabi bunun adı yaşamaksa), her şeyden çok sıkıldım, çok yoruldum. Gidemiyorum, kaçamıyorum, ölemiyorum ama yaşamıyorum da...
Öyle aileler tanıyorum ki, canımı çıkarıp ortaya koyasım geliyor. İşte diyorum ya, işte aile dediğin böyle olmalı. Bunlar gibi evladına cehennemi daha sağken yaşatmamalı. Bu yüzden ölüm korkutmuyor beni. Zaten bir cehennemin içinde yaşıyorum. Öldükten sonra da yaşasam ne olacak ki. Ha bir eksik ha bir fazla. Benim için aile önemli falan değil o yüzden. Kimsesiz olsam daha az canım yanardı. Aile sadece insan için eziyet başka hiçbir şey değil. Eğer anlayışlı ve güzel bir ailen yoksa işte yaşadığın hayat sana cehennem olur. Güzel bir aileye sahip insanlarsa çok şanslılar ve gerçekten yeryüzünde cenneti yaşayıp çiçek gibi açıyorlar. Beni diri diri gömseydiniz bu kadar canım yanmazdı. Sizin gibi bir aileye sahip olacağıma sokakta yaşamayı tercih ederdim. Evet soğuktan donardım belki ama en azından hayatımı kendim için yaşardım. Sizden ömrümün sonuna kadar nefret edeceğim. Sizler aile olmayı hiçbir zaman bilemeyeceksiniz. Benim kıymetimi de asla anlayamayacaksınız. Ben sizin yüzünüzden hayatım boyunca hep bir şeyleri yanlış yapacağım, hep bir şeyleri eksik yaşayacağım. Bana hayatımın en ağır yükünü yüklediniz siz. Ben Tanrı değilim, bana yaşattığınız hiçbir şey için sizi asla bağışlamayacağım asla.
A.U