Kırgınız. İçimizde kalanlar, kursağımızda kalanlardan daha büyük daha zor yutuluyor üstüne istediğimiz kadar su içelim göğsümüzde kalıyor hep halbuki bu yaşımıza gelene kadar epey düştük dizlerimiz az kanamadı bisiklet tepelerinde misketlerimiz az kaybolmadı hani topumuz, yan komşunun bahçesine kaçınca da ellerimiz acımıştı hatırlarsanız bu diğerlerinden farklı biliyorum zaten diğerleri olsun diye ne çok can atıyoruz küçük olmayı suçluluk hissettiğimiz, tek şeyin annemizin vazosunu kırmak olduğunu, tadını hiçbir yerde bulamadığımız ekmek aralarını yada pazartesi gününün o sevimsizliğini hissettiğimiz günlere geri dönmeyi her birimiz istiyoruz. İmkanlı yada değil bunu içten içe istemenin dışında, şu yaşadığımız içinde bulunduğumuz hayattan bir nebze de olsa sıyrılıyoruz isterken hayaller kuruyoruz. Olmayacağını bile bile kurduğumuz hayallerimiz var gün bitiminde ağzımızda tadı kalan yorgunluğun, gece başlayınca yaşayan bizler için önemi büyük, önem taşıyan şeylerimiz var önemsemeyi seviyoruz bir de gidenler var tabi biz kalanların dışında belki pembe panjuru olan evlere, şahane bir sahil kasabasına ya da zenginliğe ulaşma hayallerimiz yoktu ama içinde, hep bir varış vardı. Hep bir nihayete eriş hep bir umut hep bir avuntu.Elimizde ne mi var? Kırgınlıklarımız ve hayallerimiz bu kez daha sıradan olan sizin aksinize ben halen pazartesi günlerini seviyorum halen zorluyorum hayallerimi ama inanın bana sizden daha çok istiyorum 5 yaşında bir erkek çocuğu olmayı o zaman dayak yerken bile “Anne” diye ağlayan çocuk yanımızı sofra adabını öğreten babayı ve en güzeli de mahalledeki çocuk sesini özledim. Kırgınız, elimizde olanlara değil yitirdiklerimize kazandıklarımıza değil, kaybettiklerimize bizi büyüttü diye annemize omzumuza bunca şey yetmezmiş gibi çuval gibi yüklenen ekmek parası derdine ve tam da “Bu kez oldu.” derken hayatın, seni alıp “En baştan başla.” demesine kırgınız olsun boş verin iyisi mi ben yazayım, siz okuyun siz yazın, ben anlam çıkartayım okumak güzel şey zaten başka ne gelir elden?