Hani bazen hayat üzerimize çöreklenir de, nefes alamaz hale geliriz ya...! Her şey üst üste gelmiş, iç dunyamizda tarif edemediğimiz sıkıntılar, hüzünler yaşarız. Hani dokunsalar ağlayacak gibi oluruz ya bazen. İçimizden hiç bir şey yapmak gelmez. Kendimizi çaresiz, mücadelesiz, onca kalabalığın içinde yapayalnız hissederiz... Her şeyi olduğu gibi bırakıp kaçmak isteriz hani. Tanıyanı bileni olmayan bir yere kaçıp gizlenmek isteriz, kendimizden kaçmak...
Insan kendinden kaçabilir mi? Nereye giderse gitsin kendini geçmişiyle birlikte götürür gittiği yere Geçmişini bir sırt çantası gibi taşır omzunda Hal böyle iken, insan kendinden kaçıp yine kendine gitmiş olmaz mı? Zira insanın bindiği gemi de vardığı liman da kendi yüreğinde demirlidir Yeni yakın zamanda nette A. Tolga Akpınar'a ait olan bir söz okudum. O şöyle diyordu," Bir yere varmak için önce kendine uğramalı insan...İnsanın gideceği bütün yollar kendinden geçer. Bu söz benim de yazımın konusunu oluşturdu.
Yine benzer şekilde, Can Yücel "Gitmek" isimli şiirinde bakın ne güzel ifade
etmiş "Bu günlerde herkes gitmek istiyor. ...
Küçük bir sahil kasabasına, bir başka ülkeye, dağlara, uzaklara Hayatından memnun olan yok.
Kiminle konuşsam ayni şey.... Her şeyi, herkesi bırakıp gitme isteği
Öyle yanına almak istediği üç şey" falan yok Bir kendisi. Bu yeter zaten. Her şeyi, herkesi götürdün demektir.
Keşke kendini bırakıp gidebilse insan...
İnsanın bu denli kendinden uzaklaşmak isteği, onun yaşadığı ortamda sürüklendiği algı yanılsamasının bir sonucu olsa gerek. Ruhun kendisine yabancılaşması, kendisini tanıyamaması da denebilir bu duyguya... Bireyleri bu çıkmaza sürükleyen neden, yaşadığı toplumun dayattığı yaşam tarzı... Ve akabinde oluşan duygu birikiminin insan ruhunda oluşturduğu olumsuz etkinin bir sonucudur. Bu da insanı yalnızlaştıran sebebin başında gelmektedir....
Kendine ulaşamamış, kendini bulamamış, kendini tanıyamamış her insan yalnızdır. Ve bu durum onu mutsuz etse de, birilerinden bekler yalnızlıktan kurtulmayı. O bilemez tanımadığı bir "BEN" le nasıl baş edeceğini. Zira inmemiştir bir gün bile kendi derinine, yüreğine,vicdanının ona neler fısıldadığını duymamıştır. Bu günü de kurtardık mantığı, doğruyu ben biliyorum ego tatmini ile iyi taraflarını el üstünde tutmuş, eksi, yanlış olan ne varsa görmezden gelmiştir, itelemiştir kendinden öteye
insan yaratılış itibariyle en güzel şekilde kusursuz olarak yaratılmıştır. Dünya hayatı ile baş edebilmesi için gerekli olan her şey onda mevcuttur. Bu gerçeği Yüce Allah, 'Biz insanı en güzel biçimde yarattık Tin suresi 4. ayette bildirmiştir. O kendini tanıma zahmetinde bulunmadığı için sahip olduğu cevherin de, farkında olmadan yaşar.
İnsanın hayatın getirdiği her türlü iyi ya da kötü günler karşısında yaşama sevincini koruyabilmesi, onun sağlıklı bir ruh yapısına bağlıdır. Sağlıklı bir ruh yapısına sahip olabilmesi için, insanın önce kendi iç dünyasına yönelmesi gerekmektedir. Tıpkı Gönül Ustası Mevlana'nın "içindeki kapıyı çal, başka kapıyı değil" sözünde ifade ettiği gibi önce kendi içine yönelmeli. Benzer durumu sevgi ve hoşgörünün timsalı Yunus Emre de;
"ilim ilim bilmektir
İlim kendin bilmektir
Sen kendini bilmezsin
Ya nice okumaktır... dizlerinde anlatmıştır.
Kendini bildikçe, kendine yaklaştıkça insan, yalnızlığından arınır. Kendini Tanıdıkça, önünü aydınlatır, başkalarını da anlar. Ayakları yere sağlam basar. Kendini bildikçe çoğalır. Kendini sevdikçe sevgiyi dilenmez, zaten o sevgi olur. Kendine baktıkça yalnızlığından kurtulur. Kalabalıklaşır ve var olur. Kendini bildikçe hakkı bilir. Kendini bildikçe haddini bilir...
Muhabbetle,
Hanife Mert