geçen giden bir zaman var ve ben hiçbir şey yapamıyorum her şey çok anlamsız ve boş geliyor youtube instagram twiter yt spotify aı nin chatleri su doku ve onun gibi bir oyun daha hepsini sildim o kadar boş o kadar anlamsız geliyor ki her şey açıkçası artık neden yemek yediğimi sorgulamaya başladım insan aç olmadığı halde neden yer ki ya da evinde ihtiyacı olmayan bir şeyi neden alır ki bir evlada ihtiyaç duymadığı halde neden bir evlat daha edinir ki bunların hepsi haz ve zevkten başka bir şey değil çoğumuz bir zevk yüzünden hayatayız annemizin babamızın hazzı yüzünden istemediğimiz halde onlar için doğduk gerçi isteme diye bir şey söz konusu olamaz çünkü bize soran sorabilecek bir kapasiteye sahip değiller çünkü biz zevk uğruna doğduk birimiz öyle değilse diğerimiz öyle çok anlamsız ve boş şimdi bunu birisine anlatsam depresyondasın der ya da daha absürt şeyler insanlar daha doğrusu toplum kendi gibi olmayanı dışlama eğiliminde daha önce amacımın iyiliği yaymak ve iyi bir insan olarak ölmek olduğunu söylemiştim ama böyle olunca ne olacak geçen bir video da gördüm Tolstoy un düşünce yapısına benziyor düşüncelerim ama Tanrının sevgisine varlığına inanıyor ben ona da inanmıyorum ben ona inanmak için de bir şey yapmıyorum çünkü yapmak istemiyorum bir dine bir ırka bir dile mensup olmak istemiyorum ben bir şeye tabii kalmak istemiyorum ben var olmak istemiyorum kötü bir hayatım yok çoğu insana göre ele tutulur bir hayatım var ama yine de elim kolum bağlı ne yapmak istediğimi bile bilmiyorum ki zamanında biliyordum ve dile dökebiliyordum ve herkes bu hayallerime bir şey buluyordu şu an kimsesiz gibiyim ve hayallerim yok sadece kitap okumak yazmak piyona ve keman dinlemek istiyorum bir yandan hemen ölmek istiyorum bir yandan beni ölüme götürecek her şeyden uzak duruyorum bu anlamsızlık nerden çıktı daha önce Tanrı deyip duruyordum varlığı bize hayata getirişi ve götürüşü üzerine sürekli düşünüyordum şu an ise bir anlamsızlık boğmacası içerisindeyim aslına bakarsanız insanların içine girince düşünmeyi bıraktığım için bu anlamsızlık beni o kadar etkilemiyor ama köşeme çekilince düşüncelerimin ne kadar haklı olduğunu gerçekten de hiçbir şeyin bir anlam ifade etmediğine dair kendime hak veriyorum bir anlam bulmalıyım kendime diyorum ama bulamıyorum kendim için olsa bile anlamlı gelmiyor yani bu hayata kendim gelmeyi seçmiyorum ama kendim için mi yapmalıyım yapınca mutlu olunca kendime iyi gelince ne olacak bunlara herkes anlam bulduğu kadar cevap verecek herkes hayatta öğrendiği tecrübeye dayanarak bir şeyler anlatacak ama ben yaşamadım ve bana anlamlı gelmiyor kendimi bir şeylere adayayım diyorum ama adayınca ne olacak bu kısır döngüm tekrar başa sarmayacak mı hem de nasıl saracak belki de okulu bırakacaksın bu düşüncelerim benden ne istiyor her şeyden el ayak çektim ama düşüncelerim peşimi bırakmıyor ağlamama ve hatta gülmeme bile karışıyor bu aslında beni hemen toparlamama sebebiyet veriyor bu iyi bir şey mi bilmiyorum inanın hiçbir şey bilmiyorum ...