Saramago beni Portekiz edebiyatına küstürmüştü. Ama Pessoa'nın bu kitabı beni okumalısın diyordu. Orada burada denk geldiğim alıntıları ilgimi çekmişti. Ayrıca kitabın adı da bana çok albenili gelmişti: Huzursuzluğun Kitabı. Daha önceleri 500 sayfalık kitapları üç dört günde bitirdiğim olmuştu ama bu kitaba başlayınca anladım ki bu kitap bir çırpıda okunabilecek türden bir kitap değil. Şimdi yazarın dilini akıcı olmamakla yaftalamayayım ama aşırı yoğun bir anlatımı var. Sade ve hemen anlaşılır şeyler değil bu kitapta yazanlar. Hatta anlamak için tek okuma yetmez diye düşünüyorum. Zaten anladığım kısımların da altını çizdim, kendimden bir şeyler buldum. Kitaptaki anlatıcı yalnız bir insan, kimsesi yok. Farklı bir dünyası var. Küskün, mutsuz ve umutsuz. Var olmakla ilgili sıkıntısı var. Yazmaktan iğrendiğini ama bunun ilacı olduğunu söylüyor. Yazması lazım çünkü bunları anlatacağı bir kişi bile yok etrafında. Hoş bunları birisine anlatsa deli yaftası yerdi zaten. Bu anlatıcının yazarın kendisi olduğu düşünüldüğünde yazarın bu yazıları yazıp neden sandıkta sakladığını ve ölümünden sonra ortaya çıkarıldığını anlamak zor değil bence. Şu an geniş kitlelerce okunan bu romanı Pessoa sağlığında bastırmak istese insanların alayı ve küçümsemesi ile karşılaşabilirdi. Bence o bunun farkında olduğu için herkesten saklamış bunları. Huzursuzluğun bütün benliğini sarmaladığı bu evrende yazarak sabretmiş bütün bu olanlara bir nebze. Hayatla barışık insanların sabredip okuyabileceği bir kitap değil bence ama var olmakla ilgili bir sorununuz varsa o zaman kitap size bir şeyler vaad edebilir, kendinizden bir şeyler bulmanız mümkün olabilir.

Huzursuzluğun KitabıFernando Pessoa · Chiviyazıları Yayınevi · 201710.5k okunma

·

35 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Hidayet Çelik