Çiçeğin Ruhu kitabı hakkında yazdığım incelemeyi okuduysanız aynı anda yayımlanmış üç kitabın, Osamu Dazai eserlerinin, haberini de görmüşsünüzdür. Soytarı Çiçekleri bu üç kitabın ilkiydi. Geçtiğimiz günlerde bir çırpıda okudum ve bitti bu hoş eser. Ayrıca bu kitap dilimize ilk defa kazandırılıyor. Çeviren Zeynep Ebru Okyar'a ve emekleri için İthaki Yayınları'na binlerce kez teşekkürler :) Şimdiden uyarayım önümüzdeki günlerde sizi Osamu Dazai rüzgârlarına maruz bırakacağım. Dazai, diğer bazı kitaplarında olduğu gibi burada da otobiyografik öğelerle karşımıza çıkıyor. Neredeyse her eserinde bu izlere şahit olmamız sadece bir rastlantı mı? Haykırmak istediklerini kalemine abanarak ortalığa duyurmuş gibi duruyor doğrusu. Hayata ve insanlara karşı rolünü de soytarı maskesi altında oynayarak tamamlamış. Hatta aşağıdaki satırlar bu cümlelerimi daha net ifade ediyor: İyi bir yazar olamayacağım anlaşılan. Soytarının biri olduğumu söylüyorlar. Aynen öyle. Büyük bir keşif yaptım! Gönlümün ta derinlerinden başlayarak soytarının biriyim ben. İşte bu saflığın içinde birazcık nefes alıp dinlenebiliyorum. Of, artık hiçbir şey umurumda değil. Beni rahat bırakın! Zirvesini gördüğüm soytarılık yaşantım artık burada son bulmuş gibi duruyor. Hem de rezil, çirkin ve pis bir şekilde solmuş. /s. 64 Dazai, Soytarı Çiçekleri’ni ikinci intihar denemesinden sonra kaleme almış ve asla bir roman olarak değerlendiremeyeceğim bir metin yaratmış. Kitabın her bir bölümünde Dazai’nin baş karakteri Yozo ile ilgili bir şeyler oluyor, bazen anlamlı bazen de tuhaf, sonrasında yazarın bizimle olacak sohbeti geliyor sahnelere. Doğrusu bu sohbetleri alkışlarla karşıladım ben. Sorular sorması, duygularını ve düşüncelerini paylaşması, öz eleştirilerde bulunması gerçekten çok garipti. Cevaplarımı duymuş olmasını dilemekten başka elimden bir şey gelmedi. Düştüğü çukurdan kimseyi sorumlu tutmayan Dazai’nin kendisiyle yüzleşmesinin satırlarını okudum diyebilirim. Yaşadığı ve yaşayacağı her şeyden bir suçlu arıyor: Kendisi... Belki bu suçluyu infaz etmek için birçok kez intihara kalkıştı ve sonunda başardı diyebilir miyiz? İşte bu kitabında da Yozo sevgilisiyle beraber intihar ediyor fakat ölmüyor. Yaşama tutunamayan sevgilisi mezara o da sanatoryuma giriyor. İyileşme süreci ve gelişen olaylarla birlikte Yozo’nun yaşamından dört günlük bir kesit sunan Dazai’nin günlüğünü okuyoruz aslında. Ya da dertlerini anlattığı mektuplar da diyebiliriz. Yazardan alışık olmadığım bir üsluptu yine de çok sevdim. Dazai’nin hayatı öyle tuhaflıklara sahne olmuş ki hayatını bilmeden bu çukura girmeyin derim. İnsanlığa karşı umudunuzu biraz olsun kaybetmeniz bile eserlerini sevmeniz için anlamlı bir neden bana göre. Ben de bu yüzden seviyorumdur belki. İnsanlığımı Yitirirken’in Yozo Oba’sı ile ilk kez Soytarı Çiçekleri’nde karşılaşıyoruz aslında. Yani bu kitap İnsanlığımı Yitirirken’in öncesini anlatıyor. Ama sizler yine de ilk bu kitapla değil de daha bilindik eserleriyle başlayıp sonrasında bu esere adım atabilirsiniz. Mesela benim gibi İthaki - Japon klasikleri dizisinde bulunan Osamu Dazai eserlerinin yayımlanma sırasına göre okuyabilirsiniz. (Okuma sırası içeriğimin sonunda) Eğer romanım bir klasik olursa- of, aklımı mı yitirdim acaba- sizler böylesi açıklamalarımdan rahatsız olacaksınız muhtemelen. Kendi kafanıza göre, yazarın hiç aklına gelmeyen noktalara kadar tahminlerde bulunacaksınız ve bunun neden bir başyapıt olduğunu haykıracaksınız. /s. 64 Dazai kitabın içinde bir yerlerde sizi bekliyor. Sevgiler. OSAMU DAZAİ'NİN ESERLERİ VE İNCELEMELERİM Japon Klasikleri 2: Yeşil Bambu ve Diğer Fantastik Öyküler: #153824117 Japon Klasikleri 7: İnsanlığımı Yitirirken: #170569069 Japon Klasikleri 8: Öğrenci Kız: #175886016 Japon Klasikleri 15: Yeni Bir Hamlet: #182511709 Japon Klasikleri 22: Pandora'nın Kutusu: #194174042 İncelememi yayımladığım platform: wannart.com/icerik/42156-ja...

Soytarı ÇiçekleriOsamu Dazai · İthaki Yayınları · 202314 okunma

··

1.982 görüntüleme

Kalpteki benek

@Kalptekibenek ·

6ay

Gerçekten hayatını bilmeden bu çukura girmemek gerek galiba. Okumaktan soğuttu

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Marceline Proust