CELLADINA NEDEN AŞIK OLURSUN?
Şiddete maruz kalmış kadınlar için yıllarca bir sığınma evi yönettim ve hayatımdaki en zorlayıcı deneyim bu oldu. Oradaki çalışanlar (kurtarıcılar) kurbanların kocalarından ya da sevgililerinden (zorbalardan) kaçmasına yardım ederdi. Kadın ve çocuklarını gizli yerlerde tehlikeli dramdan saklama sürecinde sıklıkla yer aldık. Eşinin işte olduğu saatleri denk getirme umuduyla kadınların eşyalarını polis eşliğinde evlerden kurtardık. Karısını ve çocuklarını geri almaya elinde silahıyla gelen adamlar oldu. Çocukların okula gitmeleri için gizli rotalar kullandık.
Onları saklamaya ve "kaçırmaya" harcanan bunca enerjiden sonra kurbanların kaçınılmaz bir şekilde zorbaya yerini söylemesi işin bizi en fazla hayal kırıklığına uğratan kısmıydı. Genellikle kadınlar personelin haberi olmadan kocalarını gizlice telefonla arıyordu. Tabii hastaneden çıkınca veya morarmış gözleri iyileşince çoğunlukla kocalarına dönüyorlardı.
O zamanlar şunu anlayamıyordum: Zorbalık yaptıktan sonra koca, "muhtaç durumdaki" karısı için hemen "kurtarıcı" durumuna geçiyordu. Karısının gönlünü almak için çiçek ya da çikolatalar getirip olanlardan ötürü ne kadar üzgün olduklarını söylüyorlardı. İşte sevgi ve acı bu noktada birleşiyor. Kurbanlar sadece sevgiyle acıyı birbirine karıştırmıyor; sevgiyle karşındakinin sana acımasını da karıştırıyor. Onların "sevgi” veya ilgi gösterebildikleri tek an karşısındakine acıdıkları an olduğu için bu ancak diğer kişi acı çektiğinde gerçekleşiyor.
Aile içi şiddet kurbanı, bu "ilginin" bir şekilde devam edeceğini bilerek acıya bağımlı hale gelir. Aile içi şiddeti kötüleştiren tam olarak bu koşullardır. Sonunda kadınlar yine istismarcı ilişkilerine döndüklerinde, yardım edenler (kurtarıcılar) kendilerini çaresiz, kurban gibi hissederler. Sığınma evlerinde çalışan çoğu kişinin en sık söylediği şey şudur: "Biz ona yardım etmek için çok uğraştık, ama o sonunda yine kocasına döndü."
Sayfa 68
·
23 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.