Herkese Merhaba Bu gece Metal Tabut'u okumayı bitirdim. Spoiler vermemek için çok detaya girmeyeceğim. Öncelikle şunu söylemeliyim ki eğer klostrofobiniz varsa, psikolojinizi derinden etkileyen bir afetten kurtulduysanız ya da çocuklara karşı normal üstü bir hassasiyetiniz varsa bu kitap sizi çok rahatsız edecektir. Okumadan önce bunu göz önünde bulundurun hatta okumamanızı tavsiye ederim. Çünkü yazarın dili size hikayeyi okuyup bitirme şansı vermiyor sizi kitabın içine, olayların ortasına sokuyor. Klostrofobiyi de, hüznü de, acıyı da, karanlığın her tonunu da en üst seviye de yaşıyoruz. Ben yoğun süslü kelimeler barındıran kitaplarda çok yoruluyorum. Betimlemeleri fazla sündürmenin anlamı olmadığını düşünüyorum ve sevimli küçük betimlemelerin yeterli olduğuna inanıyorum. Bu konuda Metal Tabut'u kendime çok yakın hissettim. Abartısız ve ne dediği net olan harika bir anlatımı vardı. Özellikle sevdiğim şeylerden birisi saat detayları ve kitap içi flashback geçişleriydi. Yaşam bir insanın gözünden film şeridi gibi geçer derler ya, işte o film şeridini birlikte izledik. Diğer çok sevdiğim konu ise, olayı sadece Sevda'nın ve Elif'in gözünden anlatmamış olmasıydı. Yeri geldi Cem olduk yeri geldi Karatay... Yeri geldi 112, yeri geldi Afad olduk. Hatta cama vuran yağmur damlası ve Sevda'nın fırlattığı o sert kabuklu böcek olduk... Elifin buz olmuş elinden alınan yapış yapış çikolata olduk, eridik mahvolduk. Ama hiç karakter karmaşası yaşanmadan su gibi büründük her karaktere. Eskiden kitap okuduğumuzda öğretmenimiz anafikir sorardı. Şimdi ben bu kitaptan kendi payıma aldığım anafikri sizinle paylaşmak istiyorum. "Sevdiklerinize kocaman sarılın, öpün, koklayın ve kimseyle küs kalmayın. Bazı hataların sonucundan dönüş olmuyor. Zira elini uzatıp çekmek istediğin mesafeden, AFAD bile sizi onlara ulaştıramayabiliyor..." Metal Tabut benim için acının en koyu tonunu simgeleyen bir kitap olarak kalacak her zaman. Ve kütüphanemin favoriler bölümünde daima yerini alacak.