baştan sona zihnimde tamino amir'in persephone şarkısının melodilerini yankılattıran, patroklos ve akhilleus'un aşkı bitti, burukça. kalemi inanılmaz akıcı bir kitaptı öncelikle. kitabı üç bölüme ayıracak olursam giriş kısımları özellikle aşırı merak uyandırıyor, birbirlerini tanımaya başlamalarını izlemek oldukça keyif veriyordu. tam olarak ortası da diyemeyeceğim, sona yakın savaş sahnelerinde biraz sıkılmıştım ancak sona doğru tekrar akıcılığını eline aldı ve son yüz sayfayı su gibi okudum. mitolojiye çok hâkim olunmasa bile öyle çok kafa karıştıracağını sanmıyorum, yine aynı keyifle okunurdu ancak mitolojiye ilgili kişiler için çok daha keyifli olacaktır. buradan sonrası okumayanlar için spoilera girecek. kitabın ana konusunun aşk mı, savaş mı yoksa güç ve getirileri mi olduğunu açıkçası pek çözemedim. savaş desek yeterli değil, güç desek yine değil. en yakın olanı aşktı ancak ilişkilerindeki derinliğin biraz kapalı bırakıldığını düşünüyorum. bunun nedenini anlamak zor değil, iki adamın aşkını kaleme almak için günümüzde bile hâlâ biraz cesaret gerekiyor ne yazık ki. madeline miller kaleme almaya başladığında 2001, yayınlandığında ise 2011imiş yıl. anlaşılabilir. yine de böylesine derin bir sevginin biraz daha yer kaplamasını isterdim kitapta. evet, patroklos her daim akhilleus'un başucunda, yanı başındaydı ancak aşkları gölgede kalıyordu sanki. yine de birbirlerine verdikleri değeri birkaç cümleden dahi anlayabilirdik. onlar birbirini çok sevdi. ancak bir gün, akhilleus her şeyini kaybetti ve her şeyi patroklos'tu. bu gerçeği, varının yoğunun patroklos olduğu gerçeğini bu denli geç fark etmesi içimde bir yerlerde biraz öfkeli hissetmeme sebep olsa da onun adına hep üzgündüm. kimse, patroklos'tan başka hiç kimse onu, o olduğu için sevmedi. annesi oğlunu gücü, şöhreti için sevdi. yeri doldurulabilecek duruma geldiğinde bu sevgiyi kaybetmeye çoktan hazırdı. güçten düştüğü ilk anda vazgeçti ondan. insanları akhilleus'u savaşçılığı için sevdi, savaşmadığı ilk gün nefret ettiler. bir patroklos vardı; onun için ölmeye, öldürmeye çoktan hazır olan, güzel patroklos. onu kibriyle, yanlışlarıyla, öfkesiyle de seven patroklos. gücünü değil, çocukça davranışlarını, yumuşak tepkilerini, şımarık tavırlarını seven patroklos. o ölmesin, kaybettiğini benliğini geri kazansın diye ölen patroklos. akhilleus'un aşkının ondan kalır bir yanı olduğunu sanmıyorum. şöhretinden daha değerli bir şeyin olabileceği hiç öğretilmemişti akhilleus'a. herkes aynı şeyi söylüyordu; şöhretin, onurun biterse hayatın da biter ve unutulursun. ancak akhilleus'un hayatı, patroklos'un verdiği son titrek nefeste çoktan bitmişti zaten, patroklos o ölmesin, o yaşasın diye ölümü kucaklamayı göze almış olsa da. ve değer vereceğini, önemseyeceğini sandığı her şey bir toza dönüştü patroklos'un yokluğunda, yakılan vücudunun külleri misali. ruhlarının göç ettiği yerde nihayet kavuştular, birbirlerine olan susuzlukları dinmiyordu. patroklos'un akhilleus'tan, hektor'dan, aias'tan, oradaki herkesten üstün ve güçlü olduğunu düşünüyorum. gözünü ne kibir sardı, ne güç hırsı. ölen herkes için üzüldü, içi acıdı, herkese yardım etti. o bir insanoğluydu ve bir insanoğlu tanrılardan çok daha merhametli, çok daha üstündü orada. bir tek aşk alıkoydu onu iyiliğinden. ölmeye de, öldürmeye de hazırdı aşkı için. öldü ve öldürdü de. okuması inanılmaz keyifliydi onları, sonda ince bir sızı bırakmış olsa da yine beraberler, akhilleus yine öpüyor patroklos'u doya doya. onları persephone'daki şu sözlerle hatırlayacağım hep: when you hid under my black wings, they couldn't have protected you from anything. once in flight they would have let go. you would have once again wound up below. only broken. indeed, it's wrong to keep you near me. one could call me cruel and deceiving. but in your sacred air i am full of light. your loving arms are the true delight. to which i'm lost. güzel ve özellerdi. beğendim.

Akhilleus’un ŞarkısıMadeline Miller · İthaki Yayınları · 202013,5bin okunma

·

180 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

melisa