Kitabın kapağındaki kuşlar gibi bir yerlere ulaşmak için tüketiyoruz hayatımızı. Bizim olmayan ve daha da geri dönmeyecek olan zamanı... Kitap genel hatlarıyla bilgilendirici ve hayat dolu sayfalardan oluşmaktadır. İlk bölümlerde zorlanma ihtimali olsa da devamında "hayat" kavramı kendini göstermeye başlıyor. Zorluklardan sonra kolaylığın gelmesi ve bunun yüzümüzdeki gülümsemesi değil midir "Hayat" zaten? Bir eserde çok fazla alıntı görmek beni rahatsız eden bir durum olurdu çoğu zaman. Fakat Engin Geçtan'ın "Hayat" eseri rahatsızlıktan çok bir rahatlık verdi bana. Bu da benim için kitabı daha da anlamlı kıldı. Devrik cümleler, şiirsel anlatımın araya serpiştirilmesi, kurgu dışı kitaplarda her ne kadar zor da olsa yazar bunu başarmış görünüyor. Psikiyatrik hastalıklar çevresinde ve hayattan örnekler ile toplumunun gözlemi yapılmış ve bu gerçekten çok ilgi çekici bir durum. Sosyoloji ve psikolojinin kesiştiği yer bu eser. Engin Bey bu iki uçsuz bucaksız kavramı kendince bir masaya oturtmuş. "Bir yanımız bireyselleşme çabaları gösterirken, diğer yanımız çevremizle bütünleşerek yalnız kalmamaya, kendimizi bir yerlere ait hissetmeye çalışır. Hayatın bir beraberlikler ve ayrılıklar dizisi olduğunu kabul edebilen insanlar, "beraberlik içinde bireyleşme" ile "bireyciliği" birbirine karıştırmamayı başarabiliyorlar. Çünkü doğadan ve içgüdüsel sezgilerimizden koptuğumuz günlerden bu yana, bizler ancak diğer insanlarla ilişki içinde varolabilen varlıklarız." (Sayfa34) Bu kısmın temelinde nasıl bir psikolojik ve sosyolojik bir anlam bulunduğunu fark ettiğim zaman Engin Bey'in gözlemlerini gerçekten takdir ettim. Küreselleşen dünyamızda sorunlar daha da göz ardı ediliyor artık. Artık dış dünya bir yana insan kendini dinleyemez ve tanıyamaz hâlde. "Yabancılaşma" artık insanın başka bir varlığa değil, kendi kendine yabancılaşmış olduğunu anlatmaktadır. Bunun temeli de insanın kendisinden olan doğaya yabancılaşmış olmasından kaynaklanmaktadır. "Yabancılaşma, insanın üzerine çöken en ağır duygu olmalı, yaşattığı dünyasızlığıyla." (Sayfa9) Yukarıda eklediğim alıntı ne de güzeldir. Güzelliği doğruluğundan geliyor. Bir o kadar da acıdır. Acısı da güzelliğinden gelmekte... Her ne kadar küreselleşen dünyaya eleştiriler yağdırsak da yazar bunda insanın da payı olduğu düşüncesindedir. Objektif olmamız gerektiğini düşünmektedir. Çok da haklı olarak. "Yeniyi eskinin üzerine inşa edeceğimiz yerde, eski bir kenara atıp yeniyi benimseyiveriyoruz, yeninin altını boş bırakarak." (Sayfa156) Geçmişini silmeye çalışmak bir akıl tutulmasıdır. Bir toplumun ya da bir bireyin geçmişi iyi ya da kötü olabilir. Çok dolu dolu veya boş. Fakat geçmişi sahiplenmedikçe ve objektif bir tutum sergilemedikçe ne kendimizi ne de dünyamızı anlamak pek mümkün olmayacaktır. Bugün bile ne kadar bencil davranıyoruz. Kötü bir tarih yaşamış olan bir toplumu kınayarak, psikiyatrik hastalıklarla boğuşan birini dışlayarak. Dünya ve insan bir bütün değil midir? Geçmiş ve gelecek etkileşimlerimiz bizi tüm dünyaya ve insanlara karşı sorumlu kılmıyor mu? "Son yıllarda, yetişkinliğe adım atmak üzere olan gençlerin geleceğe bakışı iki konu üzerinde odaklaşıyor: başarı ve para. Bu iki konunun amaç edinilmiş olmasında, aileden başlayarak tüm etkili üst-sistemlerin payı ağırlıklı gibi, çünkü geleceği ipoteklemek uğruna iç dünyasının sesini dinlemekten vazgeçip hayatı klişe projelere dönüştürmek, insan doğasıyla hiç de uyumlu bir tarz değil." (Sayfa78) Bu sorunlarımızın üzerine hırs ve para da el atınca ne yapacağımızı bilmez hâlde oraya buraya saldırıyoruz. Kapitalizmin yaşam tarzı olduğu 21. yüzyıl bizden daha da çok şey koparmaya çalışıyor. Belki de en büyük yaralarımız, yalnızlaştığımız dünyaya karşı savaşlarda oluşuyor. Benim içimde hâlâ yaşadığımız hayatın içerisinde bir parça yer edineceğimiz umudu var. O umut da olmazsa, "HAYAT" olarak adlandırdığımız kavram 5 kelimeden ve ölüm ve yaşam arasındaki çizgiyi "anlamsız" hale getirmekten başka bir işlev görmeyecektir. Benim hâlâ umudum var. İyi okumalar.