Dün evinin önünden geçtim.
Perdelerin kapalıydı, dolu doluydu gözleri pencerelerin.
Kapın sanki bir daha hiç açılmayacak gibi kapanmıştı sokağın yüzüne.
Kimbilir odalar, eşyalar ne haldeydi sensiz.
Her dakika ayaklarının güzelliğiyle mest olan halılar ne yapıyordu şimdi?
Ya kokuna ve sıcaklığına alışmış yatağın
ne haldeydi?
Baktım sen yoktun, duvarlar kararmıştı.
Sokağından yaşayan bir ölü gibi geçtim
ve
bir hüzün anıtı halinde bıraktım evini.
Nerdesin?
Meğer ne doldurulmaz bir derinlikmiş yokluğun. Kaderde bu sensizlik de varmış.
Her insanın yüzünde sana benzeyen bir şey aramak da varmış.
Sesini duymak varmış şarkılarda.
Bütün kitaplarda seni okumak varmış.
Meğer ne dayanılmaz bir şeymiş yokluğun.
Kağıtlara seni yazmak varmış, renk renk düşünmek varmış seni, çiçek çiçek koklamak varmış.
Artık hiç yazmasan da olur hiç gelmesen de..
Meğer ne türlü bir ölümmüş yokluğun.
Bir daha nerdesin demeyeceğim.
Bendesin artık.
Dudaklarımın değdiği kadehlerdesin.
Serin yağmurlar getiren bulutlardasın.
Kâh denizlerdesin, kâh rüzgarlardasın. Uzaktasın ama yine bu şehirdesin.
Gittiğine inanmıyorum.
Gel, demeyeceğim.
Ümit Yaşar OĞUZCAN
/Sahibini Arayan Mektuplar/ 20.Mektup.